Mariam Laskar: H ημερα μιας ιεροδουλης στην Ινδια

H Mariam Laskar, 42, ειναι ιεροδουλη στο Kalighat, τη πιο φτωχη και με κοκκινα φωτα συνοικια στη Calcutta. Οπως διηγειται, η ιδια, ξυπναει καθε μερα στις 5 το πρωι επειδη εχει ησυχια και τοτε δεν ειναι κανεις στη κοινοχρηστη τουαλετα. "Μοιραζομαι την ιδια τουαλετα με αλλα 9 νοικοκυριά, λεει. Ολοι εχουν ενα δωματιο γυρω στα 8 m² . Παρολο που η περιοχη Kalighat ειναι κακοφημη, ζουν κι εδω οικογενειες, υπαρχουν πωλητες στο δρομο και εργατες, αλλα οι ιεροδουλες σαν εμενα, μενουν μονες τους.

Το δωματιο μου δεν μυριζει και τοσο ωραια, επειδη ειναι κοντα στα σκουπιδια και τη τουαλεττα, αλλα ειναι μακρια απο το δρομο. Παω παλι πισω για υπνο μεχρι τις 8. Το κρεβατι μου ειναι ενα λεπτο στρωμα πανω σε μια σανιδα, λιγο υπερυψωμενο απο το εδαφος και στηριζεται σε 4 κοκκινα τουβλα σε καθε γωνια. Κατω απο το κρεβατι υπαρχουν δοχεια που χρησιμοποιω για μαγειρεμα και για πλυσιμο. Τα saris μου και τα εσωρουχα κρεμονται σε ενα συρμα, εξω απο το μικρο παραθυρο. Εχω ηλεκτρικο, μια λαμπα, ενα ανεμιστηρα μια ασπρομαυρη τηλεοραση και μια βαλιτσα.
Αν ειμαι μονη μου, οπως συνηθως ειμαι, κανω τσαι ζεσταινοντας το νερο πανω σε μια σομπα κηροζινης που εχω διπλα στη πορτα. Αν ο "babu" μου—ειδικος πελατης, ενα ειδος προσωρινου συζυγου —ειναι μαζι μου, του δινω "naan" (ενα ειδος ψωμιου) και γλυκα. Η Calcutta ειναι φημισμενη για τα γλυκα της: ολα τα χρωματα και οι ποικιλιες που μπορεις να φανταστεις. Μετα παω εξω στους παγκους που πουλανε λαχανικα και αγοραζω μπαμιες, brinjal, πατατες,ντοματες και σκορδο για να μαγειρεψω αργοτερα.
Βαζω λιγο eyeliner, ενα bindi στο μετωπο μου, τα σκουλαρικια μου και κατι χρυσα βραχιολια και δουλευω στο δρομο μεχρι τις 10 το πρωι περιπου. Ειμαστε τρεις που συνηθως δουλευουμε μαζι— η Arati ειναι η καλυτερη μου φιλη, και προσεχουμε η μια την αλλη. Υπαρχει ενα μερος που δεν χρησιμοποιειται και εκει παω με τους πελατες μου που ειναι κυριως ξενοι στη πολη, οδηγοι rickshaw και hawkers.

H περιοχη του Kalighat ειναι η φθηνοτερη κακοφημη περιοχη, αλλα πρεπει να δουλεψω εδω, επειδη ειμαι μεγαλυτερη τωρα. Πρεπει να βγαλω 250 rupees την ημερα [περιπου £3.50], το ενοικο μου ειναι 45 rupees την ημερα και ξεπληρωνω κι ενα δανειο που ειχα παρει απο τον ιδιοκτητη του σπιτιου που μενω, για νοσοκομειακη περιθαλψη. Οι πελατες μου δεν εχουν πολλα χρηματα —μερικες φορες μπορει να βγαλω 50 rupees την φορα. Προσπαθω να τους πεισω να χρησιμοποιησουν προφυλακτικο αλλα οι περισσοτεροι δεν θελουν. Υπηρξα πολυ τυχερη: Δεν νομιζω να εχω κανενα αφροδισιο νοσημα. Υπαρχει μια κλινικη στο Kalighat που την διευθυνει το Ιδρυμα ''Hope Foundation''. Πηγαινω εκει δυο, τρεις φορες το χρονο.

Οταν ημουν νεα δουλευα πανω σε μια αποβαθρα στον ποταμο Γαγγη —αυτο το ειδος δουλειας λεγεται Babughat. Πηγαινα με ανδρες πανω στις βαρκες που νοικιαζαν. Ειχα 10, 12 πελατες καθημερινα, ιδιοκτητες καταστηματων, οδηγους φορτηγων και ο καθενας με πληρωνε 250 rupees.
Η δικη μου οικογενεια στο Bangladesh δεν εχει ιδεα αν ζω, ή αν εχω πεθανει. Μεγαλωσα σ ενα χωριο με τρεις μεγαλυτερους αδελφους και ενα μικροτερο κοριτσακι. Οταν ημουν 14 χρονων ηρθα εδω με τη δικαιολογια οτι καποιος θα με παντρευοταν. Η πραγματικη του γυναικα και τα παιδια ηταν εδω στην Calcutta και αυτος με εφερε εδω. Με πουλησε σε ενα οικο ανοχης.Ημουν πανικοβλητη τοτε αλλα αυτος ηταν ο συζυγος μου και επρεπε να κανω οτι μου ελεγε. Δεν ειχα το κουραγιο να πω στην οικογενεια μου τι μου ειχε συμβει, ετσι δεν επικοινωνησα μαζι τους ποτε πια.
Αν ειμαι λιγο τυχερη τελειωνω στις 9.30. Επειδη στη δουλεια μας πρεπει να περιμενει κανεις πολυ, πινουμε Bangla, ενα δυνατο παρανομο λικερ, που πουλανε στο δρομο. Πινω πολυ— βοηθαει....Αν εχω βγαλει αρκετα χρηματα παω στο σπιτι με τη φιλη μου την Arati και τρωμε λιγο φαγητο μαζι. Αλλιως αν δεν βγαλω χρηματα μενω εξω ολη τη νυχτα.
Ακομη κι αν τελειωσω νωρις δεν μπορω να κοιμηθω πριν τις 2 το πρωι. Ανησυχω για πολλα πραγματα. Ειχα 6 εγκυμοσυνες, αλλα εχω μονο ενα παδι, την Sheila Khatoon. Ειναι τωρα 14 και ζει σε ενα ορφανοτροφειο για κοριτσια.
Την επισκεπτομαι το τελευταιο Σαββατο καθε μηνα. Της εχω πει οτι καθαριζω σε ενα νοσοκομειο και μακαρι να το εκανα, γιατι κανεις δεν θελει να μου δωσει δουλεια τωρα.

Η κορη μου εμενε μαζι μου μεχρι τα 7 της χρονια. Δεν πηγαινε στο σχολειο και δεν μπορουσα να την προσεξω, αλλα δεν εφερνα ανδρες στο δωματιο οταν ζουσε μαζι μου. Μετα την πηραν στο Ορφανοτροφειο γιατι την βρηκαν μια μερα στο δρομο. Ηθελα να την παρουν, γιατι αν η κορη μου κατεληγε στο ιδιο επαγγελμα, θα πεθαινα....Καμμια μητερα δεν το θελει αυτο για τα παιδια της. Αλλα αν εμενε μαζι μου εκει θα κατεληγε....

Τα βραδια σκεφτομαι τους γονεις μου και τη κορη μου. Σκεφτομαι τι θα της συνεβαινε αν εγω πεθαινα ξαφνικα. Ανησυχω για το πως βρεθηκα σ αυτη τη κατασταση και για το τι θα μου συμβει, οταν δεν μπορω πια να βγαλω χρηματα πια. Γυρω στις 2 το πρωι αποκοιμιεμαι και δεν βλεπω ονειρα πια...."

Τimesonline