Woody Allen: "Η ζωή δεν έχει νόημα, αλλά πρέπει να τη ζήσεις μέχρι το τελευταίο λεπτό!"

Eιδα την προσφατη και πολυσυζητημενη ταινια του Woody, "Vicky, Cristina, Barcelona". Ο σκηνοθετης ειπε σε μια συνεντευξη του για τη ταινια του αυτη: "Ι was gonna do a film in Barcelona, and I had an idea about these two young women who get involved with an artist and his crazy ex-wife,” Allen says. “London or Berlin wouldn’t have worked because they’re drier, a little more intellectual. Spain’s got an exotic, Mediterranean feel. So I just wrote it as a straight love story — and it’s gotten many more laughs than I anticipated. I’m always surprised at the amount of laughs my films get. When I try for laughs, it becomes work, and I don’t get them. When I screened Match Point at Cannes, I’d never seen it with an audience before — there were a lot of laughs in it and I was shocked. It’s the same with this picture.”
Παρολο που αυτη ακριβως η ταινια του W. Allen, ειχε, ολως περιεργως, χαρακτηρισθει σαν μια ελαφρια και καλοκαιρινου στυλ ταινια, απο καποιους κριτικους, (πραγμα που σε κανει να σκεφτεσαι αν εχουν δει την ιδια ταινια, ή αν ειδαν μονο το πρωτο μισαωρο), η ταινια "Vicky Cristina Barcelona" ειναι το πιο κοντινο πραγμα στο ειδος εξετασης των σχεσεων: To αντικειμενο μελετης που εκανε τον Woody Allen διασημο, εδω και χρονια. Οι χαρακτηρες ειναι προσεγμενοι και υπαρχουν καποιες παρατηρησεις πανω στις σχεσεις που ''κοβουν σαν μαχαιρι'', αλλες εναντια στον καταναλωτισμο και ολα αυτα με το γνωστο, καυστικο του χιουμορ.
Το θέμα της είναι πολυεπίπεδο, πολυδιάστατο και ελάχιστα ανεκδοτολογικό. Για τους εξής λόγους. Πρόκειται για την απόλυτη μηδενιστική και ταυτόχρονα ηδονική κομεντί που έχει επινοήσει σε όλη τη διαδρομή του. Πρωτα, είναι ζήτημα ωριμότητας. «Η ζωή δεν έχει νόημα, αλλά πρέπει να τη ζήσεις μέχρι το τελευταίο λεπτό». Επομένως, όπως η ζωή, έτσι και ο έρωτας. Συμφωνείς, διαφωνείς, αυτό λέει ο ποιητής. Και δεν έχει νόημα, γιατί όλες οι παραλλαγές του καταλήγουν σε αδιέξοδο και σε ξεκόλλημα. Το πάθος φεύγει και πίσω του αφήνει συνήθεια και αγάπη. Οι διαρκείς εναλλαγές καταλήγουν στο τέλος αυταπάτη. Και οι όποιες εξερευνήσεις στο τέλος μάς γεμίζουν μ΄ ένα τεράστιο κενό. Ο δεύτερος λόγος είναι καθαρά καλλιτεχνικός. Όπως ο James Ivory το 1985 σκηνοθετεί το ρομαντικό δράμα «Room with a view», έτσι περίπου και οW. Allen. Όμως, με άλλους όρους και με πλήρη αντιστροφή. Είναι περίπου σαν να αναποδογυρίζει τον E. M. Forster και την Jane Austin μαζί. Άλλη εποχή. Ο τρίτος λόγος είναι η αντιπαράθεση Μεσογείου - ΗΠΑ. Δηλαδή, οι δύο Αμερικανίδες ''χαζογκόμενες'' μοιάζουν με καυσόξυλα που κρατάνε αναμμένη τη φλόγα του πάθους Juan- Εlena. Ο τέταρτος λόγος είναι το εξαιρετικό κάστινγκ, όπου κάθε ηθοποιός, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, είναι κολλημένος στον χαρακτήρα του ήρωά του. Και όπου η Penelope- εξαφανίζει με τη λάμψη της κάθε άλλη, συμπεριλαμβανομένης της Scarlett Johansson και ο πέμπτος, ύψιστος και τελευταίος, είναι το τελικό ''διά ταύτα''. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, δηλαδη, αυτή η απόλυτη συνταγή αυτού του γέρου, κοντού και κουφού κυρίου. Η ευφυΐα κάνει τη διαφορά!

Timesonline
ΤΑΝΕΑ

Τrailer