Ποιό μέλλον θέλουμε; Ιαπωνία, Τουρκία, Γαλλία

Τα παιδια ειναι το μελλον μας, αλλα στη σημερινη παγκοσμιοποιημενη κοινωνια το θεμα ειναι ειναι τι μελλον θα εχουν τα παιδια μας; Η εκπομπη Korrespondenterna πηγε σε τρεις χωρες.
Στην Ιαπωνία τα παιδιά μελετούν στο νηπιαγωγείο για να μπορεσουν να πανε στο καλυτερο σχολειο. Στην ανατολική Τουρκία, σχεδόν κανενα κορίτσι δεν παει σχολείο, και στη Γαλλία αρνουνται να νομοθετήσουν κατα της σωματικής τιμωρίας.

Το σχολείο στην Ιαπωνία

Στο Τόκιο, λεει, ο ανταποκριτης Bengt Norborg, αισθανεται κανεις σαν να βρισκεται σε καποιο οραμα που αφορα το μελλον της δυτικής κοινωνίας. Και εκει, οπως και στη Σουηδια, στα πλουσιότερα μέρη του κόσμου, το μέλλον των παιδιών δεν εχει να κανει με την επιβίωση, το φαγητο, ή τη στεγη, οπως σε αλλα μερη του κοσμου.

Στη Στοκχόλμη, ή το Τόκιο, δεν έχει σημασία, αυτο που εχει σημασια ειναι η ανατροφη των παιδιων, η προσδοκια πολλων γονιων να βρουν το καλύτερο σχολείο ωστε τα παιδια τους να ξεπερασουν τον ανταγωνισμο, ή μηπως χρειαζεται να περιμένει κανεις και να δει πώς το παιδι αναπτυσσεται σαν ανθρωπος;  Εχει κυριως να κανει με τις αξίες που τους δίνουμε, για παράδειγμα, την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα, ή μηπως τα μαθαινουμε να αναρριχηθουν στη κοινωνια και να κερδίσουν με κάθε κόστος; 

Ο ανταγωνισμος γινεται πιο σκληρος σημερα σε ολο τον κοσμο και σε χωρες οπως η Ινδία, η Κορέα και η Ιαπωνία, πιεζουν τα παιδιά περισσοτερο- το καταλληλο σχολείο ισοδυναμει εκει με το πως θα ειναι η ζωη του παιδιου μετα. Και οι γονείς πιστευουν οτι χρειάζονται θυσιες.

Συναντουμε την Sarah Steiner, μια μαθητρια προτεσταντικου σχολείου για κοριτσια, στο Τοκιο, ενος απο τα καλυτερα σχολεια της πολης, το οποιο λογω βαθμολογιας ειναι επιλεκτικο ως προς τους μαθητες που δεχεται. Η μέρα ξεκινά με μια προσευχή το πρωί στην αίθουσα. Υπάρχει μια σειρα, όλα είναι ήρεμα. Στη Σουηδία, το ζητημα του σχολείου ηταν ενα απο τα σημαντικοτερα ζητηματα στις προσφατες εκλογες. Στην Ιαπωνία, ομως το θεμα του σχολείου ήταν ανεκαθεν ενα εξαιρετικά σημαντικό ζητημα για τη κοινωνια. 

Η μητερα της Sarah ειναι Ιαπωνικης καταγωνης, ενω ο πατερας της, Jan, ειναι Σουηδος και εχοντας ζησει, εκει, πανω απο 20 χρονια, εξηγεί:

"Όταν κάνουν κάτι στην Ιαπωνία το κάνουν σωστά. Αυτό ισχύει τόσο για την εργασία οσο και το σχολείο και η μελέτη, θεωρειται η "δουλεια" των παιδιών, μπορει να πει κανεις. Αν το σχολείο είναι σαν δουλειά, η εργασία γίνεται ακόμα πιο σημαντική, τη στιγμή μάλιστα που μπορεί να εγγυηθεί την εξέλιξη, σε ένα ακόμα καλύτερο σχολείο, σε υψηλότερα επίπεδο". 

Γι αυτο, πολλά παιδιά πηγαινουν και σε επιπλέον μαθήματα το απόγευμα, σε άλλο σχολείο, που ονομάζεται Juku.

Η Sarah συναντα τις φιλες της σχεδόν αποκλειστικά στο σχολείο.Δεν ειναι πολυ, λεει, αλλα οι φίλοι μου ζουν μακριά. Συναντιομαστε περισσότερο στις καλοκαιρινές διακοπές, ή τα Σαββατοκύριακα.

Φυσικα δεν εχουν και ολοι οι νεοι τετοιες φιλοδοξιες, είτε στην Ιαπωνια, ειτε στον υπολοιπο κόσμο. Ο διευθυντής ενος ελίτ σχολείου, στο Τοκιο, πιστεύει επίσης ότι η προσαρμογή στα προτυπα της οικονομίας δημιουργει κατευθυνομενα σχολεια στην Ιαπωνία.

Aνατολικη Τουρκία.

Σε πολλές περιοχές του κόσμου που πανηγυρίζουν όταν γεννιέται ένα αγόρι, ενώ οταν γεννιεται ένα κορίτσι διαπιστωνει κανεις οτι δεν ειναι  το ιδιο, γι αυτους...

Η Sevda Ergünlü αγαπα να παίζει ποδόσφαιρο. Και είναι πολυ καλη σ 'αυτό, πολύ καλύτερη από τους περισσότερους εξω στην αλανα.. Αλλά επειδή είναι κορίτσι, μπορει μονο να παρακολουθει.

-Είναι άδικο, λέει. Παίρνουν τη ζωή απο τα χερια μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά την παιδική μας ηλικία. 

Στο Κουρδικό Ντιγιαρμπακίρ στη νοτιοανατολική Τουρκία οι διαφορες μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Ειναι μεγαλες και αυτή η διαδικασία αρχίζει ηδη απο τη γέννηση. Η Fatma Altuna, γυναικολόγος, λέει:

-Γνώρισα μια οικογένεια που είχε δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, λεει. Η μητέρα θηλαζε το αγόρι, ενώ η ιδια εδινε στο κοριτσι ψωμί και τσάι!! Το αγόρι θα ειναι υγιες όταν μεγαλώσει, ενώ το κοριτσι δεν εχει αναπτυχθεί σωστά, σωματικά και ψυχικά.

Σε αυτό το μέρος του κόσμου εξακολουθουν οι οικογενειες να ειναι μεγάλες, με οκτώ ή δέκα παιδιά. Η γυναικολόγος Fatma Altuna που προωθει τον οικογενειακό προγραμματισμό, συμβουλευει τους γονείς να μην αποκτουν πολλα παιδιά. Δεν κάνουν κανενα οικογενειακό προγραμματισμό, λεει, μέχρι να αποκτησουν αγόρι! Όταν δουλεύουμε με τον έλεγχο των γεννήσεων στο Ντιγιαρμπακίρ, οι οικογένειες, που εχουν, για παράδειγμα, τρεις κόρες, δεν σταματουν να κανουν παιδια, επειδή αυτο που θελουν ειναι να αποκτησουν ενα αγόρι!

Μια απο τις μεγαλύτερες διαφορες, εδώ, είναι ότι όταν τα κορίτσια έρχονται στην εφηβεία, δεν επιτρεπεται πλέον να είναι έξω, για να κανουν σπορ, ή για να συναντήσουν φίλους. Στην πατριαρχική κοινωνία φατριών που εξακολουθεί να υπάρχει εδώ, πρέπει να προστατεύεται η τιμή της οικογένειας, και αυτό γίνεται με το να κρατουν τις κόρες τους υπό έλεγχο. Ακόμα και οι γυναίκες δεχονται και διατηρουν την παράδοση.

-"Αν ένα κορίτσι μιλάει με ένα αγόρι και ένα γείτονας τους δει και το μαθει η οικογένεια του κοριτσιού τότε θα θυμωσουν πολυ", δήλωσε η Birsen Gökcek, μια μητέρα στο χωριο. "Πατέρας, μητέρα, αδέλφια, όλοι θα την χτυπησουν".

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι πολλά κορίτσια δεν πηγαινουν στο σχολειο. Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ για τη φετεινη χρονια τα κοριτσια των Κούρδων από φτωχές οικογένειες πηγαινουν στο σχολείο κατα μεσο ορο μονο...τρία χρόνια!

"Δεν θέλαμε να είναι ελεύθερη και να κάνει ό, τι θελει" δήλωσε η Kirye Kilia, μια άλλη μαμά.

"Εφ οσον είναι κοριτσι και έρχεται σπίτι αργά το απογευμα, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να μιλούν. Θα ελεγαν: Γιατι ερχεται τοσο αργα; Δεν ειχαμε αρκετο θαρρος να την στείλουμε στο σχολείο".

Αλλά, παρ όλα αυτα, το μέλλον φαίνεται λίγο ελπιδοφορο. Παράδοση και θρησκευτική εξουσία είναι ακομα ισχυρα εδώ, αλλά πολλοί γονείς και παιδιά θέλουν να δουν μια αλλαγή. "Λυπάμαι πάρα πολύ που δεν την ειχα στειλει σχολείο ", ειπε η Kirye Kilia. Θα είχε ένα επάγγελμα σήμερα".

Η Sevda Ergünlü, εχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον: Θέλω να σπουδασω και να πετυχω, λεει Δεν πρόκειται να τους ακούσω! Θέλω να είμαι ανεξάρτητη!

Γαλλια και σωματικη τιμωρια

Στη Γαλλια εξακολουθεί να επιτρεπεται να δερνουν τα παιδιά - αλλά απο φετος ισχυει ένα νομοσχέδιο για την απαγόρευση παρά το γεγονός ότι πολλοί στη Γαλλία εξακολουθουν να πιστεύουν ότι η σωματική τιμωρία αποτελεί "αναγκαίο μέρος" της ανατροφής των παιδιων.

Εδώ είναι λίγοι οι γονείς που ειναι κατα της σωματικής τιμωρίας και τους ονομαζουν.."εξτρεμιστές"! Και μερικές φορές χρησιμοποιειται επίσης το παραδοσιακο «Martinez", ένα μαστίγιο με 9 ακρες, (τιμη πωλησης..4 ευρω, oπως μαθαμε στο ρεπορταζ! ) Στη Γαλλια, βουλευτες ευελπιστουν παντως οτι μεσα σε δυο χρονια θα ψηφιστει το νομοσχεδιο κατα της σωματικης τιμωριας των παιδιων.

Τι ακριβως ομως σημαινει παγκόσμιος ανταγωνισμος για τα τα παιδιά; Θα xρησιμοποιησουμε τις καλυτερες δυνατοτητες στο μελλον, είναι τα σχολεια ελιτ η απάντηση για το μέλλον, ή μηπως οι μοναδικές ιδιότητες του καθε παιδιού είναι το πιο σημαντικό; 

Οι αξίες και τα ήθη ειναι πιο σημαντικα, απο τη πιεση να  τα καταφερουμε, σ ενα όλο και πιο περίπλοκο κόσμο; Ειναι αραγε καλυτερα να απομονωνονται όλο και περισσότεροι απο τον κοσμο και απλώς να προσπαθουν να σταθουν όσο το δυνατόν καλυτερα στον..μικροκοσμο, γυρω τους; 

 Πολλα τα ερωτηματα πολλες οι σκεψεις.....