Να σηκώσουμε φράχτες. Παντού. Να τους βλέπουμε. Να μας θυμίζουν τους άλλους φράχτες. Που δεν τους βλέπουμε. Εκείνους που μπήκαν ανάμεσα σ’ εμάς και στην υπόλοιπη ήπειρο. Εκείνους που παλουκώθηκαν ανάμεσα στους έχοντες και στη μαρίδα. Εκείνους που στήθηκαν ανάμεσα στα ιδιωτικά και στα δημόσια σχολεία. Τους άλλους, που για να τους περάσεις και να πας σ’ ένα ιδιωτικό νοσοκομείο ώστε να χειρουργηθείς στην ώρα σου πρέπει να ξεπουλήσεις το βιός σου. Τους φράχτες ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα. Μετανάστες κι εμείς. Μέσα στην ίδια μας τη ζωή. Ζούμε για να δουλεύουμε. Οι τυχεροί. Οι άτυχοι ζουν ψάχνοντας να δουλέψουν. Παράνομοι κι εμείς. Τιμωρημένοι στα βράχια μιας προεκλογικής ευφορίας. Να σηκωθούν κι άλλοι φράχτες. Και τείχη. Και μια σκεπή από υποσχέσεις που θα βρέχει ελπίδες μέχρι να πνιγούμε στην αναμονή τους. Ούτε που θα μας καταδέχονταν οι μετανάστες, αν δεν ήμασταν στο δρόμο τους. Κι ύστερα μένουν κι αυτοί εδώ εν αναμονή του δικού τους ονείρου. Διότι γελιέται όποιος νομίζει ότι η Ελλάδα είναι τ’ όνειρο του Πακιστανού. Πέρασμα είμαστε κι όχι προορισμός. Απλώς, μας έτυχε κι αυτό – μέσα σε όλες τις άλλες εξυπηρετήσεις που κάνουμε – να γίνουμε ανθρωποφύλακες. Να προστατεύουμε την ισορροπία των δανειστών μας. Την ησυχία των κατακτητών μας. Την ασφάλεια των νυχτών τους. Την ευημερία των σκοπών τους και την επιτυχία των σχεδιασμών τους. Κι αν εμείς, λόγω καταγωγής, μένουμε στη φυλακή μας, τί μας φταίνε οι ξένοι άνθρωποι; Γιατί δεν τους αφήνουμε να φτάσουν στα μέρη που ονειρεύτηκαν; Ποιοι είμαστε εμείς που τους κυνηγάμε στα λιμάνια και στ’ αεροδρόμια; Ποιοι είμαστε εμείς που θα τους επιστρέψουμε πακέτο στις αφετηρίες τους; Τι στραβή ζαριά στη Μονόπολη της κατάντιας μας είναι αυτή; Άνθρωποι είναι, περαστικοί. Να τους καλωσορίσουμε και να τους αποχαιρετήσουμε. Όπου θέλει ο καθένας ας πάει. Ας τραβήξει το δρόμο του, αφού βρήκε το κουράγιο να φύγει ή δεν είχε την ευκαιρία να μείνει στον τόπο του. Δεν το κάνουν για την εμπειρία οι μετανάστες. Για να ζήσουν το κάνουν. Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να τους στερούμε τη φυγή; Μια χώρα στρατόπεδο. Με φράχτες μέσα – έξω. Για τους έξω και τους μέσα. Τι είναι η πατρίδα μου; Μην είναι μια ανθρωποπαγίδα τελικά; Που ‘ναι η πατρίδα μου, ρε γαμώτο; Γιατί βάλθηκαν να με κάνουν να μισήσω τον τόπο που ζω;
Σημ. Το εξαιρετικο αυτο κειμενο ειναι αναδημοσιευση απο το blog του φιλου Καρτεσιου και οσοι θελετε να αφησετε σχολια μπορειτε να το κανετε εκει .
