Στη Κυψέλη (που γερνούσε)

Τελευταια δεν καταλαβαινε τι διαβαζε, πια, στις εφημεριδες ως...''ειδησεις''. Hταν ειδησεις αυτες και τιτλοι εφημεριδων οπου το σεξ, η αποχαυνωση και τα χαρατσια στο λαο, ηταν τα μονα θεματα στα πρωτοσελιδα;!

Aναρρωτιοταν αν ηταν σοβαρη χωρα αυτη οπου η κηδεια της...Γουϊτνευ Χιουστον ηταν ''σπουδαιοτερη'' ειδηση, αφου εμπαινε πιο ψηλα στους τιτλους εφημεριδων, απο τον θανατο των αστεγων και την μιζερη ζωη εκατονταδων ανθρωπων που μη αντεχοντας τα χρεη, αυτοκτονουσαν;

''Μας αποβλακωνουν καθημερινα, για να μην αντιδρουμε, πια'', ειπε σε κατι συγγενεις, που ηρθαν απο την επαρχια για ενα μνημοσυνο και θα επεστρεφαν το ιδιο βραδυ. 
Δηλωναν κι αυτοι ''απογοητευμενοι'' απ´ τη κατασταση, αλλα οπως ελεγαν, ''ευτυχως'' ειχαν τακτοποιησει τη κορη, που οπως οι κορες και οι γιοι πολλων, ηταν κι αυτη "εξυπνη, δεν ειχε αναγκη", ειχε φροντισει και να "καλοπαντρευτει", οποτε ποιος νοιαζεται τι γινεται στη χωρα με τα παιδια των αλλων και με την ανεργια...

''Κατι θα βρεθει και για τον Χρηστακη, ειπαν'', οταν ακουσαν οτι o γιος του ηταν ακομη ανεργος και εμενε, τελευταια, μαζι του.

''Ισως δεν ξερει που και πως να ψαξει. Το βιογραφικο, παντως, εχει μεγαλη σημασια, μας ελεγε ο γιος μας'', ειπε ο δευτερος ξαδελφος του, που δεν φημιζονταν ως το...εξυπνοτερο μελος της οικογενειας!

Το ποσο μισουσε αυτες τις συζητησεις για θεματα προσωπικα, οπου στην ουσια γινοντουσαν συγκρισεις ...ευτυχιας και δυστυχιας, απο ατομα που δεν ειχαν κανενα λογο να το κανουν, εφ οσον αυτοι, λογω μέσων ειχαν "και το μαχαιρι και το πεπονι" και εκοβαν και εραβαν αναλογως...

 

Ηταν γνωστο τι καπνο φουμαραν οι συγγενεις και πως εβρισκαν καλες δουλειες τα..."εξυπνα", παιδια τους, τα οποια παντα ειχαν δουλειες, παρα τις αλλαγες...μετωπων! 
Μαλιστα ενα περιεργο πραγμα, οσο πιο...μαυρο το μετωπο, τοσο πιο..φωτεινο εδειχνε το μελλον γι αυτους! 

Παντρευαν τον μικρο γιο και τους εφεραν το προσκλητηριο με την ευκαιρια. Το ταξιδι του μελητος ειχε ηδη αποφασιστει, για το Λος Αντζελες, αφου αστειευομενοι (!) ειπαν οτι ''απο μικρο παιδι ηθελε να παει, εκει, η νυφη μας!''

Ευτυχως οι συγγενεις δεν θα εμεναν πολυ, ηρθαν μονο για ενα καφε. Αν εμεναν λιγο παραπανω θα εξαντλουσαν και την τυπικη ευγενεια και υπομονη του.

Σκεφτοταν οτι αυτο που του ελειπε ολο και περισσοτερο, τελευταια, ηταν η παρεα του καλου του φιλου, του Φάνη, που ''εφυγε'' τον περασμενο χρονο απο καρκινο. 

Μετα το θανατο της γυναικας του, ο Φάνης ηταν ολη του η παρεα. Θυμοταν oσα περασαν μαζι, οταν πιτσιρικαδες 20, 22 χρονων, φοιτητες, χωρις λεφτα στη τσεπη ―ουτε κι αυτοι ηξεραν καλα πώς―αλλα κατορθωναν τα καλοκαιρια να ξεφευγουν απ την Αθηνα και ετσι ετυχε να μετρανε...αστερια, σε μερικα ερημονησια!

''Αυτη η Ελλαδα, που ειχε ακομα καρδια και ψυχη, εφυγε και δεν θα ξαναγυρισει, ποτε, πια'' σκεφτοταν. ''Στη θεση της υπαρχει τωρα ο φασισμός που εχει αφανισει την ελπιδα, ενα...αδειο κουφαρι, ειμαστε που θαλασσοδερνεται χωρις γαληνεμα....''

Ηθελε να ερθει αυτη η ωρα να παρει εκδικηση για τα ονειρα του, που σαπιζαν σ ενα παλιο  ισογειο διαμερισμα, στη Κυψελη, που γερνουσε. 

Bγηκε να περπατησει στο καυσαεριο, το μονο που ηταν αληθινο, τουλαχιστον, αυτο το ενιωθε στους πνευμονες του, καθε μερα.

Για ολα τ αλλα, αμφέβαλλε...