Αρωμα ΖΩΗΣ / Ενα γράμμα

Το λεει καθε μερα ο κοσμος στο δρομο, τους φασκελωνουν σε παρελασεις, τους αποδοκιμαζουν σε καθε ευκαιρια, το διαβαζεις, το ακους και το βλεπεις, μεχρι και σε συνεντευξεις σε ξενα καναλια, oπως το ζουμε κι εμεις καθημερινα. 

Ο κοσμος δεν αντεχει αλλο, πια, τη κοροιδια τους. Αυτοι, ομως, επιμενουν να λενε οτι μας ...''σωζουν'' (!!!) To τι σωζουν, ολοι πια εχουμε καταλαβει, αλλα το παραλογο ειναι οτι τους αφηνουμε ακομη να μας ''σωζουν'' με ενα τροπο που μας..στραγγαλιζει!

Μεσα σ ολη αυτη τη μαυριλα, ερχεσαι να διαβασεις ενα γραμμα απο το ...παρελθον, απο εναν γιγαντα της Ελληνικης Λογοτεχνιας και απορεις πως ειναι δυνατον ενας τετοιος ανθρωπος να ειναι απο την ιδια χωρα μ αυτους τους αναλγητους, μικροψυχους και οσφυοκαμπτες...λογισταδες, που εχουν το θρασος να υπαγορευουν κανονες....υποδουλωσης της ζωης μας! 

Το γραμμα αυτο το βρηκα εδω και εδω και το παραθετω, πιο κατω, γιατι αξιζει τον κοπο να κανει κανεις τις συγκρισεις του με ΕΛΛΗΝΕΣ και..ραγιαδες! 

(Αράδαινα, Κρήτη)

Απόσπασμα από γράμμα του Νίκου Καζαντζάκη στον Μηνά Δημάκη (Εκδ. Το Ελληνικό Βιβλίο, Αθήνα, 1975. Διατηρήθηκε η ορθογραφία του Ν. Καζαντζάκη)

Αγαπητέ φίλε, 

Η Ελένη αντιγράφει ένα μυθιστόρημα στη γραφομηχανή, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται…

Είναι εντελώς σύγχρονο και νομίζω καλό. Τόρα άρχισα ένα καινούργιο, καθώς και μια νέα τραγωδία, εμπνευσμένη από την τορινή τραγωδία της Ελάδας. Ελπίζω – και φοβούμαι – πως θα μείνω πολήν καιρό εδώ. Εδώ δουλεύω λαμπρά, το κλίμα είναι εξαίσιο, θάλασσα ήλιος, τροπικά δέντρα, καλοί άνθρωποι, μοναξιά.

Το σώμα είναι γερό, το μιαλό δουλεύει, κρατώ αλάκαιρη την Ελάδα κάτω από τα βλέφαρά μου -και τίποτα θαρώ δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελάδας που θέλουν να την γκρεμίσουν. Μα αφτή ’ναι αιώνια, το ξέρω καλά, και θα βγει κι από τη δοκιμασία αφτή γιγαντωμένη.

Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές και μεγάλα έργα γίνουνται και θα γενηθούν από το αίμα αφτό κι από τα δάκρυα. Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κ’ εμπιστοσύνη στη ράτσα μας όπως τόρα. Είναι αιωνίως ο Χριστός που ξανασταβρόνεται για ν’αναστηθεί.

Πρέπει, αλήθεια, νάμαστε περήφανοι. την σύμπτωση αφτή να γενηθούμε Έληνες. Και συν να νιόθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε, πως έχουμε μεγάλη ευθύνη.

Ο στοχασμός αφτός, τα τελευταία τούτα χρόνια, που γνώρισα από κοντά την παγκόσμια intelligentsia και είδα τους αντιπροσώπους της και τους μίλησα και τους έζησα, μου δίνει τη Μεγάλη Βεβαιότητα για την ασύγκρητη αξία της ράτσας μας.

Γενηθήκαμε άρχοντες. Φοβερή γη και ευθύνη.

Να μου χαιρετάτε, Σας παρακαλώ πολύ, όλους τους φίλους και συντρόφους. Ο «θεός» μαζί Σας, αγαπητέ φίλε, και μαζί με την Ελάδα.

Ν. Καζαντζάκης

(Παραχώρηση της Επιθώρησης Le Regard crétois τεύχος, #37, Φεβρ. 2012 της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη)