''Τired of giving in''/Ποιός θυμάται τη Rosa Parks?

  (Rosa Parks,  Alabama, 1955)

Το παρακατω σχολιο που αντεγραψα απο ιστολογιο, αναφερεται σε περιστατικα ρατσιστικης μεταχειρισης σε μεταναστες, στην Αθηνα του 2012, οχι στα...1955, στον Αμερικανικο Νοτο, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, οπου η Rosa Parks, μια έγχρωμη μοδίστρα, εμεινε στην ιστορία επειδη την 1 Δεκεμβρίου του 1955, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ, που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο...πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς!!

''Βγαίνοντας από το μετρό, νεαρός μετανάστης έψαχνε στον κάδο για να βρεί εισιτήριο. Του έδωσα το δικό μου. Καθώς απομακρυνόμουν άκουσα φωνές. Γύρισα και είδα ένα ηλικιωμένο, μίζερο ανθρωπάκι που του ούρλιαζε ότι αν δεν έχει λεφτά να μην μπεί, να σηκωθεί να φύγει και άλλα πολλά.

Τον έσπρωξε και του πέταξε το εισιτήριο. Γύρισα πίσω και παρενέβηκα, με απείλησε ότι θα καλέσει την Αστυνομία. Του είπα ότι θα την καλέσω πρώτη. Φεύγοντας ο μετανάστης γύρισε και μου είπε “αυτοί δεν είναι που βάλατε στη βουλή”.

Και προχθές ντράπηκα που ένα ανθρωποειδές με τον πιο χυδαίο τρόπο ανάγκασε ένα μετανάστη να σηκωθεί για να καθίσω εγώ.

Δεν είμαι ανάπηρη ούτε σε ηλικία που κάποιος θα μου πρόσφερε το κάθισμα του. Αλλά είμαι ελληνίδα, ξανθιά και γαλανή και όχι κανένας μαυριδερός ξένος. Περισσότερο ντράπηκα που στον καυγά που ακολούθησε κανένας από τους πολλούς ομοεθνείς μου που βρίσκονταν στο μετρό, δεν παρενέβη, απόλυτη σιωπή. Αισθανόμουν, μάλιστα, ότι με το μέρος του άλλου ήταν, και όχι με το δικό μου. Ενα κοριτσάκι μόνο ήρθε από πίσω μου και μου ψιθύριζε “πέστε τα, πέστε τα, κάποιος πρέπει να τους τα πεί“.

Και αντιπροχθές ντράπηκα όταν μια φίλη μου μού διηγήθηκε πως σ’ ένα λεωφορείο που είχε άδειες θέσεις υποχρέωσαν δύο μαύρους να σηκωθούν, γιατί δεν επιτρέπεται να κάθονται στα λεωφορεία μας, εμάς των λευκών, αν σας θυμίζει κάτι αυτό, και σ’ ένα άλλο, κάποιος επιβάτης παρίστανε τον ελεγκτή για να δεί αν οι ξένοι έχουν πληρώσει εισιτήριο. Και ντρέπομαι που όλα αυτά γίνονται όχι μόνο μέσα στην απόλυτη σιωπή αλλά πολλές φορές και με την συναίνεση των υπολοίπων.

Φοβάμαι, όμως, πως η μεγαλύτερη ντροπή είναι μπροστά μας και έρχεται καταπάνω μας με φόρα. Και δεν θα είναι μόνο ντροπή, αλλά και τρόμος.''

''People always say that I didn't give up my seat because I was tired, but that isn't true. I was not tired physically, or no more tired than I usually was at the end of a working day. I was not old, although some people have an image of me as being old then. I was forty-two. No, the only tired I was, was tired of giving in''. (Rosa Parks)