«Παει καιρος που εχω χασει τη πιστη μου, οτι
μπορει να αλλαξουν τα πραγματα προς το καλυτερο», ειπε κοιταζοντας τον εαυτο
της μεσα απ τον καθρεπτη, του μπανιου, μ εκεινο το απαισιο φως...νοσοκομειου,
που τοσο μισουσε. Χρειαζοταν να αλλαξουν λαμπα, σπιτι, παραστασεις, ζωη. Ειχε
προσπαθησει να το κανει στο παρελθον, στο τελος, ομως, παντα την νικουσε η πραγματικοτητα.
Πολλες φορες, ελεγε, οτι επρεπε να καθησει και να εξηγησει πως ενιωθε, ομως δεν ηταν ευκολο. Χρονια πριν, οταν ειχε προσπαθησει να μιλησει ειλικρινα σε καποιους που τους θεωρουσε φιλους, ενιωσε οτι την κοιταξαν μ ενα βλεμμα σαν να πιστευαν οτι «χρειαζεται διακοπες και ξεκουραση» και καταλαβε, τοτε, οτι δεν ειχε, πια, φιλους, απλα «γνωστους». Απο τοτε δεν ξανοιχτηκε σε κανενα, ουτε καν στους πιο κοντινους της ανθρωπους, γιατι πιστευε οτι θα τους απελπιζε και αυτο δεν ηταν το καλυτερο σε μια οικογενεια.
«Πρεπει να αντεχω», σκεφτηκε κοιταζοντας μεσα στον καθρεπτη, ο τι κι αν ακουω, ο τι κι αν διαβαζω, ο τι εικονες καταστροφης και μιζεριας να μου δειχνουν, για να με διαλυσουν σαν ατομο, ομως εγω πρεπει να καταφερνω καθε πρωι να σηκωνομαι, δειχνοντας αισιοδοξη, κυριως για τα παιδια μου, γιατι υποτιθεται οτι πρεπει να τα στηριζω, σαν μητερα, να τα συμβουλευω για το παρον, αλλα και για το μελλον τους, κι ας μη πιστευω, πια, στην ανθρωποτητα. Μπορω να το κανω; Πως;
Θα ηθελα να με θυμουνται σαν ενα ατομο που χαμογελουσε συχνα, (ισως οχι τοσο συχνα οπως οι μητερες στις ...διαφημισεις!), αλλα σαν ενα θετικο ατομο, οχι καποια που δινει αγωνα καθημερινα μεσα της παλευοντας να κρυψει τους φοβους, τις ανησυχιες της για το μελλον, ποιος θελει να γινεται…κομματια καθε φορα που οι ειδησεις δειχνουν τη χωρα σου να βουλιαζει καθημερινα, χωρις ελπιδα...
«Ποιος ομως θα στηριξει εμενα;», αναρρωτηθηκε κι εκλεισε πισω της τη πορτα του μπανιου, ενω στη κουζινα, η οικογενεια ειχε, ηδη, μαζευτει για πρωινο.
Πολλες φορες, ελεγε, οτι επρεπε να καθησει και να εξηγησει πως ενιωθε, ομως δεν ηταν ευκολο. Χρονια πριν, οταν ειχε προσπαθησει να μιλησει ειλικρινα σε καποιους που τους θεωρουσε φιλους, ενιωσε οτι την κοιταξαν μ ενα βλεμμα σαν να πιστευαν οτι «χρειαζεται διακοπες και ξεκουραση» και καταλαβε, τοτε, οτι δεν ειχε, πια, φιλους, απλα «γνωστους». Απο τοτε δεν ξανοιχτηκε σε κανενα, ουτε καν στους πιο κοντινους της ανθρωπους, γιατι πιστευε οτι θα τους απελπιζε και αυτο δεν ηταν το καλυτερο σε μια οικογενεια.
«Πρεπει να αντεχω», σκεφτηκε κοιταζοντας μεσα στον καθρεπτη, ο τι κι αν ακουω, ο τι κι αν διαβαζω, ο τι εικονες καταστροφης και μιζεριας να μου δειχνουν, για να με διαλυσουν σαν ατομο, ομως εγω πρεπει να καταφερνω καθε πρωι να σηκωνομαι, δειχνοντας αισιοδοξη, κυριως για τα παιδια μου, γιατι υποτιθεται οτι πρεπει να τα στηριζω, σαν μητερα, να τα συμβουλευω για το παρον, αλλα και για το μελλον τους, κι ας μη πιστευω, πια, στην ανθρωποτητα. Μπορω να το κανω; Πως;
Θα ηθελα να με θυμουνται σαν ενα ατομο που χαμογελουσε συχνα, (ισως οχι τοσο συχνα οπως οι μητερες στις ...διαφημισεις!), αλλα σαν ενα θετικο ατομο, οχι καποια που δινει αγωνα καθημερινα μεσα της παλευοντας να κρυψει τους φοβους, τις ανησυχιες της για το μελλον, ποιος θελει να γινεται…κομματια καθε φορα που οι ειδησεις δειχνουν τη χωρα σου να βουλιαζει καθημερινα, χωρις ελπιδα...
«Ποιος ομως θα στηριξει εμενα;», αναρρωτηθηκε κι εκλεισε πισω της τη πορτα του μπανιου, ενω στη κουζινα, η οικογενεια ειχε, ηδη, μαζευτει για πρωινο.
"...υποτιθεται οτι πρεπει να τα στηριζω, σαν μητερα, να τα συμβουλευω για το παρον, αλλα και για το μελλον τους, κι ας μη πιστευω, πια, στην ανθρωποτητα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα στην ανθρωπότητα ανήκει και η ίδια, κι εγώ, κι εσύ, κι εμείς...
Εμείς κι άλλοι πολλοί που δεν έχουν ...βρωμιστεί. Κι ακόμη περισσότεροι "καθαροί" που απλά δεν έχουν βρει προς το παρόν το δρόμο τους. Που τρέφουν αυταπάτες. Που είναι παραπλανημένοι και γι' αυτό αφοπλισμένοι.
Η πλειοψηφία λοιπόν των λαϊκών στρωμάτων παγκοσμίως, δεν έχει απωλέσει την ανθρωπιά της.
Να γιατί η μάνα έχει δικαίωμα να είναι αληθινά αισιόδοξη.
Επιπλέον, υπάρχει διέξοδος εφόλης τής ύλης για την ανθρωπότητα. Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Άλλος ένας λόγος αισιοδοξίας, που γιγαντώνεται όταν στρατεύεσαι σ' αυτήν την κατεύθυνση, για να στρατεύσεις κι άλλους.
Κι από εμπειρία, υποστηρίζω πως κάλιο να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους στα παιδιά, χρησιμοποιώντας φυσικά τρόπους ανάλογους της ηλικίας τους.
Κι οπωσδήποτε, μια αντικειμενική μάνα, ένας σωστός γονιός, δεν θα μπορούσε να μην έχει τις ίδιες αγωνίες με την πρωταγωνίστρια του μικρού αυτού διηγήματος(;), χρονογραφήματος(;), κειμένου.
ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ
Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο,στη Θεολογική, συνηθίζαμε να αστειευόμαστε με τα λόγια ενός αυστηρού καθηγητή που μας είχε πει μια φορά ότι οι Χριστιανοί δεν γελάνε γιατί είναι όπως ο στρατιώτης στον πόλεμο. Μόνο χαμογελούν έλεγε για να ενθαρρύνουν τους άλλους. Μου κάνει εντύπωση κι εμένα μετά από τόσα χρόνια πώς φαίνεται να αποστραγγίζει η διάθεση ακόμα και να χαμογελάσει κανείς για αυτό το λόγο, για κοινωνικούς λόγους δηλαδή. Οι ειδήσεις πάντως είναι ικανές να σκοτώσουν πολλά πράγματα. Αλλά όντως το θάρρος και η αφοσίωση που δείχνει το κείμενο είναι αισιόδοξα και ενισχυτικά από μόνα τους.Και νομίζω ότι για να αντέχει κανείς πρέπει να βλέπει και με τι δυνάμεις πάει να τα βάλει, όχι μόνο ποιές είναι οι δικές του δυνάμεις. Καλημέρα Elva.
ΑπάντησηΔιαγραφή