''Πείτε κάτι αληθινό'', (ρε γμτ!)

''Σε ποιον ανηκει η φωνη που διηγειται την εποχή μας; Δεν ειναι απο την εργατικη ταξη, παντως. 

Έτσι, όταν είδα τη ταινία της Gabriela Pichlers (Eat, sleep, die), λεει η Hanna Peterson, πήρα την ευκαιρία να απολαύσω όλες τις εικόνες, ολα τα λόγια, τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που είναι παρόμοια μ αυτά που ξέρω, μ αυτα που προέρχομαι και ζω, με την πραγματικότητα. 

Αφ οτου ειδα τη ταινία τη σκεφτομουν στο μυαλο μου ολη μερα. Ήταν πολύς καιρός από τότε που βιώσα κάτι που είναι τόσο κοντά στη δική μου εμπειρία. Τον υπόλοιπο χρόνο, μας μπουκωνουν με σηριαλ με τη ζωη νευρωτικων μεγαλοαστων που ανταγωνίζονται ο ενας τον αλλο στο να λυπουνται τον εαυτό τους.

Από τοτε που όλα ξεκινησαν ολα αποτελει καθηκον των καλλιτεχνων, συγγραφεων, σκηνοθετων και άλλων στοχαστων να ερμηνεύσουν και να περιγράψουν τον κόσμο που ζούμε. 

Το έργο τους με τη μορφή εικόνων, βιβλίων, ταινιων, δράματος, σχεδιασμου και χειροτεχνιας κλπ γίνονται απολιθωμένα ευρήματα που οι ιστορικοί του μέλλοντος και οι ερευνητές θα καθησουν και θα γράψουν διατριβές πανω σ αυτα. 

Τι σημαίνει αλλωστε ότι το 90 % των φοιτητών στις τριτοβάθμιες σχολές καλών τεχνών της χώρας είναι απο τη μεσαία, ή την ανώτερη τάξη και εχουν επιθετα όπως ..von Busch και Ritscher; Ποιον κόσμο απεικονίζουν, στην τέχνη τους; Και αν είναι κανεις από μια προνομιακή ανώτερη τάξη και κανει Masters στο σχεδιο, για ποιου τις αναγκες θα σχεδιάσει τότε; Νομίζω ότι είναι ένα σημαντικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, πρέπει να γινει κάτι γι αυτό. Το ερώτημα είναι το πώς μπορει να γινει.

Μια εναλλακτική λύση θα ήταν η εισαγωγή κάποιου είδους κοινωνικής ποσοστωσης στα σχολεία. 

Δηλαδή, το ποσοστό των εισαχθεντων θα πρέπει να βασίζεται στην ιση κατανομη εκπροσώπησης τάξης, οπως και στην υπόλοιπη κοινωνία. Τοτε η συντριπτική πλειοψηφία του φοιτητικού πληθυσμού θα αποτελειτο από άτομα με ένα υπόβαθρο εργατικής τάξης, ένα ελαφρώς μικρότερο ποσοστό μεσαίας τάξη και ένα μικρό μέρος της ανώτερης τάξης. Η σκέψη οτι όλοι οι «πραγματικοι» φοιτητες Τέχνης και σχεδιου που παιρνουν τις προνομιακες θέσεις τους ως προφανεις, ξαφνικά μπορει να αγωνιζοντουσαν για τις λιγοστες θεσεις, είναι αναμφισβήτητα δελεαστική.  

Αλλά ταυτοχρονα είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ένα πράγμα οπως οι ποσοστώσεις θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη. Απο τη μια είναι χασιμο χρονου να ελπίζουμε ότι οι πολιτικοί μας θα ακούσουν και να εφαρμόσουν μια κοινωνική προοδευτική αλλαγή, όταν έκαναν ακριβώς το αντίθετο τις τελευταίες δεκαετίες! Απο την αλλη το θέμα της ποσόστωσης ειναι προβληματικο από μόνο του, γιατί μπορεί να κολλήσουν σε μια παγίδα που οι ιδιοι, ή άλλοι αισθάνονται ότι δεν μπορούν να μπουν εξ αιτιας δικων τους εμποδιων. 

Η καλύτερη λύση θα ήταν να κάνει το εργατικό κίνημα ο τι είχε κανει πριν από 100 χρόνια, να ενωθει και να δημιουργήσει τις δικές του επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από την εξουσία. 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν τη σκηνοθετη Gabriela Pichler εκεί εξω, σκηνοθέτες, σκιτσογράφοι, συγγραφείς, σχεδιαστές και καλλιτέχνες από την εργατική τάξη που θέλουν να λένε ιστορίες για άλλους, για τους συντροφους τους.

Hanna Peterson, σκιτσογραφος και φοιτητρια Παιδαγωγικης