«Δυό λέξεις» [που δεν μπορούσε να πει!]

Διαβασε οτι στην εκδηλωση αυτη παραβρέθηκε τις αλλες και ο γ.γ του ΚΚΕ. Μια ακομη εκδηλωση, σκεφτηκε, τοσες γινονται καθε μερα...

Πως αντεχουν τα μελη και οι φιλοι του ΚΚΕ σκεφτηκε, απο τι στοφα ειναι φτιαγμενοι oι ανθρωποι αυτοι..Τι δυναμη ψυχης εχουν να τρεχουν καθημερινα σε  ομιλιες και εκδηλωσεις. Δεν εχουν αυτοι οικογενειες, προβληματα;

Μετα θυμηθηκε οτι «οι γεροι» του θα πηγαιναν, οπως του ειπαν, με τον αδελφο του πατερα του, ολα τα γεροντια μαζικα δηλαδη στην εκδηλωση, στο αμφιθεατρο της πολης.

-Θα παμε να τον ακουσουμε..Μονοι μας ειμαστε, γιατι να μη παμε, του ειπε η μανα του στο τηλεφωνο..

-Εσυ τι κανεις; Πως περνας μονος σου, τον ρωτησε η μανα του.

Δεν της ειπε οτι τη περασμενη βδομαδα τον ειχαν σταματησει και εψαχνε τωρα για αλλη δουλεια.

-Kαλα ειμαι μανα, μην ανησυχεις για μενα.. Θα σου στειλω και κατι παλι οταν μπορεσω, της ειπε..

-Δεν εχουμε αναγκη απο τιποτα, εγω κι ο πατερας σου, του ειπε..Μεγαλοι ανθρωποι ειμαστε, λιγο τρωμε, ειπε. Εσυ εχεις αναγκη, δουλευεις και πρεπει να τρως καλα...

Εψαξε μετα λιγες μερες στον 902gr τις φωτος απο την εκδηλωση. Τους ειδε να καθονται ο ενας διπλα στον αλλο, με τους θειους του μαζι..Γερασαν ακομη περισσοτερο σκεφτηκε απο περισυ, που ειχε να τους δει..

Ποτε ηταν τελευταια που ειχε κατεβει; Ηταν το Πασχα;  Τοτε ειχε μολις πιασει δουλεια και πιστευε οτι εκανε καλα που ειχε φυγει στην Αγγλια. Φετος δεν το πιστευει, πια, οπως δεν πιστευει και πολλα απο αυτα που του ελεγαν για τις ξενες χωρες, πριν σχηματισει ο ιδιος τη δικη του γνωμη, μεσα απο δικα του βιωματα και οχι οπως τα εβλεπαν αλλοι,  φιλοι και πρωην συναδελφοι.

Νατος ο πατερας, ειπε με εκπληξη, οταν τον βρηκε. Τριτη σειρα καθοταν. Οπως τον φανταζοταν, με το πολυκαιρισμενο του μπουφαν, (δεν φορουσε βεβαια, στη φωτο, τη κλασσικη του τραγιασκα), αλλα παρακολουθουσε τη συζητηση με προσοχη..

Η μανα, διπλα του,  με το ιδιο μαυρο παλτο και «τη καλη» της τη μπλουζα, που εδω και χρονια φορουσε οταν πηγαινε σε καμμια γιορτη, ή και σ εκδηλωση του κομματος.

Ο θειος και η θεια, γερασμενοι και αυτοι, ανθρωποι του μοχθου, καθισμενοι διπλα στους γονεις του ηταν μια πιστη αντιγραφη της εικονας που ειχε στο μυαλο του γι αυτους καθε φορα που τους σκεφτοταν!

«Moυ λειπετε», μονο αυτο ηθελε να τους πει..Μετα απο χρονια και αφου τους εχασε, χτυπαγε το κεφαλι του που δεν μπορεσε να πει δυο απλες λεξεις στους δικους του, στο τηλεφωνο, τοτε ακριβως που το ενοιωθε...

Δεν τους το ειπε και ας το αισθανοταν τοτε και ας μη μπορουσε να κοιμηθει καποια βραδυα απο τη νοσταλγια για τους δικους του και για τη χωρα που του εκλεψαν οι κυβερνησεις αυτες που ουτε να τους δει, ουτε να τους ακουσει δεν ηθελε πια οντας μακρια.

Ετσι- οπως πολλοι αλλοι στην Ελλαδα-ειχε μεγαλωσει κι αυτος κρυβοντας τα πραγματικα του αισθηματα. 

Ορκιστηκε να σταματησει να το κανει.