8.9.09

''Βeware the Average Man''-Charles Bukowski



"These Words I Write Keep Me From Total Madness"

Χαρακτηρισθηκε σαν ”ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικανικης χαμοζωης”.
Ο Charles Bukowski (1920-1994) ηταν συγγραφεας και ποιητης που έγινε δημοφιλής για τις απόψεις του, το κυνικο του στυλ, τον μηδενισμό του, τις γυναίκες, την αμεσότητα στη σκέψη και στα γραπτά του, αλλά και την αγάπη του για τη μποέμ ζωή και το αλκοολ. Η εγκατάλειψη, ο πόνος, η φτώχεια, η απελπισία, εκφράζονται όλα μέσω των έργων του Bukowski. Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν επειδή δεν τους δόθηκε μια ευκαιρία, ή επειδή απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο στις ζωές τους.
Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο.
Ο Bukowski κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό, κατακρίνει τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς και τον πόλεμο, το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία.

Η ζωή του
Ο Bukowski γεννήθηκε στο Andernach, της Γερμανίας το 1920, μεγάλωσε όμως στο Los Angeles όπου εγκαταστάθηκαν οι γονείς του όταν ήταν ακόμη δυο ετών. Άρχισε να γράφει πολύ νωρίς, δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία 35 ετών και από τότε έχει εκδώσει περισσότερα από 15 βιβλία με ποιήματα και πεζά.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Heinrich Karl Bukowski, αλλά οι γονείς του τον φώναζαν Henry (εξ ου και ο ήρωάς του, Henry Chinaski) για να ακούγεται πιο Aμερικάνικο.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ο πατέρας του ήταν συχνά άνεργος και, σύμφωνα με τον Βukowski , έβριζε και χτυπούσε τη γυναίκα του και τον ίδιο (όπως περιγράφει στο Ηam on Rye, Τοστ Ζαμπόν). Τα έργα του είναι στην πλειοψηφία τους αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία.
Η φιγούρα του πατέρα του τον καταδιωκε συνεχώς, αποτυπώνοντας άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητα του πατέρα του.

Στην εφηβεία του, ο Bukowski είχε σοβαρά προβλήματα ακμής και ντρεπόταν να μιλήσει στις γυναίκες. Σύμφωνα με τα όσα λέει στο Born into This, στην ηλικία των 24 έχασε την παρθενιά του από μια πόρνη που ζύγιζε 150 κιλά, ενώ το κρεβάτι ...εσπασε κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης.
Στα 24, ο Bukowski άρχισε να γράφει ποιήματα και διηγήματα, χωρίς ωστόσο να τυχαίνουν ευρείας αποδοχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε δυο χρόνια, ένα μόλις μικρό διήγημα δημοσιεύθηκε στο Story Magazine.

Έτσι, σιχάθηκε τοσο τη βιομηχανία των εκδόσεων που σταμάτησε να γράφει για μια δεκαετία περίπου. Σε αυτή την περίοδο της ζωής του ζούσε σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ κάνοντας δουλειές του ”ποδαριου” και μένοντας σε φτηνα ξενοδοχεία. Στο διάστημα αυτό δούλεψε και σαν ταχυδρόμος για τρία χρόνια ενώ ποτέ δεν σταμάτησε να πίνει με μανία που άγγιζε την αυτοκαταστροφή. Το αλκοόλ τον οδήγησε σύντομα στο έλκος και το 1955 τη γλίτωσε παρά τρίχα. Ωστόσο, η εμπειρία του νοσοκομείου αποδείχθηκε λυτρωτική, καθώς τον οδήγησε ξανά στο γράψιμο.
Έως το 1960, είχε ήδη παντρευτεί και χωρίσει και είχε επιστρέψει στο ταχυδρομείο στο Λος Άντζελες όπου εργάστηκε ως κλητήρας για μια δεκαετία. Δημοσίευε συχνά ποιήματα σε διάφορα περιοδικά τέχνης, αλλά η φήμη του ως συγγραφέας απογειώθηκε το 1967, με τη στήλη ”Σημειώσεις ενός πορνόγερου” στην εφημερίδα Open City, η οποία αργότερα έγινε βιβλίο.

Το 1969, ο εκδοτικός οίκος Black Sparrow του υποσχέθηκε μηνιαίο εισόδημα 100 δολαρίων ”εφ’ όρου ζωής” και τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει το ταχυδρομείο, στην ηλικία των 49, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γράψιμο. Όπως είπε τότε, ”είχα δυο επιλογές:
Να μείνω στο ταχυδρομείο και να τρελλαθώ, ή να μείνω ελεύθερος και να πεινάσω. Αποφάσισα να πεινάσω”. Σε λιγότερο από ένα μήνα είχε ήδη γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα, το Post Office (Ταχυδρομείο) ενώ σαν ένδειξη σεβασμού για τον οίκο που προσέφερε οικονομική στήριξη σε έναν άγνωστο συγγραφέα, εξέδωσε τα περισσότερα από τα έργα του με τον Black Sparrow.
Ο Bukowski πέθανε από λευχαιμία στις 9 Μαρτίου του 1994 στην ηλικία των 73, λίγο μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας του νουβέλας, του ”Pulp”.

Ειπε
Ποτέ δεν γράφω μέρα. Είναι σαν να τρέχεις γυμνός στην αγορά. Όλοι μπορούν να σε δουν. Τη νύχτα όμως… τότε είναι που χρησιμοποιείς όλα σου τα κόλπα…σκέτη μαγεία.
Για την ομορφια. Δεν υπάρχει αυτό που λένε ομορφιά στο ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι μια μορφή αυταπάτης. Οι άνθρωποι βρίσκουν ορισμένα πρόσωπα όμορφα, αλλά σε τελική ανάλυση δεν είναι. Είναι η μαθηματική εξίσωση του μηδέν. Η αληθινή ομορφιά είναι φυσικά θέμα χαρακτήρα, προσωπικότητας. Όχι πόσο αψιδωτά είναι τα φρύδια. Είχα ακούσει για ένα σωρό γυναίκες ότι είναι όμορφες. Ε, όταν τις είδα, ήταν σαν να κοίταζα μέσα σε ένα πιάτο σούπα.......

Ενα απο τα πολλα ποιηματα που εγραψε
Throwing away the alarm clock
(Πετώντας το ξυπνητήρι)

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα: «
νωρίς στο κρεβάτι και
νωρίς στο πόδι, ο άντρας γίνεται υγιής, πλούσιος
και σοφός».
Tα φώτα στο σπίτι μας έσβηναν στις οχτώ
σηκωνόμασταν χαράματα απ' τη μυρωδιά του
καφέ, του τηγανιτού μπέικον και των χτυπητών
αυγών.
Σ' όλη του τη ζωή, ο πατέρας μου έμεινε πιστός στο
πρόγραμμα
Αυτό.
πέθανε νέος, απένταρος,
κι όχι ιδιαίτερα
σοφός, νομίζω.
Μετά απ' αυτή τη διαπίστωση, απέρριψα τις συμβουλές του
κι έτσι
αργά έπεφτα στο κρεβάτι κι αργά ξυπνούσα: το μεσημέρι.
δεν ισχυρίζομαι ότι κατέκτησα
τον κόσμο αλλ' απέφυγα τουλάχιστον
τα πρωινά μποτιλιαρίσματα, γλίτωσα από κάμποσες παγίδες
γνώρισα παράξενους, υπέροχους
ανθρώπους
ένας απ' τους οποίους
ήταν
ο εαυτός μου - κάποιος που ο πατέρας μου
δεν γνώρισε ποτέ.


(from: Last Night on Earth Poems, 1992)
Πηγη: In 2 life

22 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό το άρθρο αφιέρωση για τον Bukowski, μου άρεσε πολύ. Οι λογοτεχνικοί κύκλοι του σήμερα σπάνια τον αναφέρουν, έχουν τόσους άλλους "μοντέρνους & πιασάρικους" άλλους να ασχοληθούν. Οι εποχές που περιέγραφε τόσο τραγικές που ίσως οι μεταγενέστεροι να θέλουν να ξεχνούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ενδιαφέρουσα περίπτωση... το ποίημα που παρέθεσες είναι όντως καλό.. Γενικά αυτό που λένε οτι ένας ποιητής ή ένας συγγραφέας δε γίνεται να έχει κανονική ζωή το πιστεύω. Η κανονική ζωή δένει τα φτερά της φαντασίας και της σκέψης της περισσότερες φορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημερα Μarina :)

    Πιστευω οτι συγγραφεις σαν τον Bukowski δεν ειναι πολυ γνωστοι, oυτε 'πιασαρικοι',οπως λες, επειδη ακριβως δεν 'χαιδευουν αυτια' ..Aντιθετα,λενε τα πραγματα οπως ειναι και φυσικα αυτο δεν αρεσει στον πολυ κοσμο....Παρε παραδειγμα και απο τη πολιτικη....

    Οι καταστασεις που ο Bukowski περιέγραφε για 'ανθρωπους που ζουν χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο' ειναι διαχρονικες,ισχυουν και θα ισχυουν οσο ακομη υπαρχει ζωη...Χρησιμες οι εμπειριες συγγραφεων σε περιοδους κρισης αξιων, αλλα και οικονομικες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ιt seems it takes more than an arm and a leg to be remembered.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Zekia μας

    Κι εμενα το ποιημα του, αυτο, μου άρεσε περισσοτερο απο άλλα, επειδη ακριβως δειχνει το χαρακτηρα του πατερα του, που τον ειχε αδικησει.
    Το τι ειναι 'κανονικη ζωη' ειναι ενα μεγαλο θεμα, αλλα φαινεται οτι ο Bukowski απειχε πολυ απο αυτο, τουλαχιστον σαν παιδι και μετα σαν νεος. Πιστευεις λοιπον στο ρητο
    ''Η ευτυχία κάνει τέρατα και η δυστυχία ανθρώπους''...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου. Τώρα που έχω πάρει φόρα με το διάβασμα έχει μπει ήδη στη λίστα!

    Hejdo!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημερα Swell

    It sure does!
    Kαι εσυ οπαδος του Bukowski;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Hej Κameleon


    Να κι αλλος ενας οπαδος!
    Αν θελεις παντως να ξεκινησεις με Bukowski διαβασε το Post Office, ειναι εξαιρετικο! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στις εκλογές αυτές θα ψηφίσω Bukowski δαγκωτό, και Elva βέβαια!

    Πόσοι Bukowski ζούνε σήμερα άραγε ανάμεσά μας, καταπιεσμένοι, σιωπηλοί και δυστυχισμένοι σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον εργασιακής καταπίεσης.

    Ευνουχισμένοι από ένα πρωτόγονο σύστημα φτιαγμένο για ζώα και όχι για ανθρώπους.

    Και δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα για τους περισσότερους από αυτούς αλλά και τόσους άλλους που μετέτρεψαν την ορμή τους για ζωή σε έναν ατελείωτο συμβιβασμό για επιβίωση.

    Η ζωή σήμερα δεν έχει χώρο για αποκλίσεις και εξαιρέσεις. Ο πολιτισμός δεν προλαβαίνει να σκεφτεί είναι πολύ απασχολημένος με το να παράγει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τρεις παρατηρήσεις Elva μας.

    1. Στα 35 ξεκίνησε λογοτεχνική καριέρα;; Μμ έχουμε καιρό! :PP
    2. Φαντάσου πόσους μεγάλους λογοτέχνες θα είχαμε στην Ελλάδα αν σε όλους στοίχιζε η εμπειρία από το Νοσοκομείο όπως στον Bukowski!
    3. Ωραίο σκέψη για το αφιέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Kαλησπερα Greek Rider

    Πολυ σωστα ολα οσα λες, συμφωνω απολυτα και ευχαριστω για τη ψηφο..εμπιστοσυνης! :)

    Το οτι υπαρχουν πολλοι Bukowskis ανάμεσά μας, καταπιεσμενοι και δυστυχισμενοι ειναι γεγονος, πια, και τι να κανουμε, δεν ειναι ενα
    'ευχαριστο' θεμα, για πολλους, που προτιμουν να μη το θιγουν..(Σαν να προσπαθει να κρυψει κανεις σκουπιδια κατω απο το χαλι..) Καπου το συστημα κανει τη 'δουλειά'
    του και κρυβει τις πληγες του, εμεις ομως σαν ατομα που εχουμε λογικη και κριση τι κανουμε οταν ζουμε σε τετοιες καταστασεις ανεργιας και αγριας εκμεταλλευσης;
    Γιατι δεν αγανακτουμε οσο πρεπει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μανο μας

    1.Υπαρχει ελπιδα για ολους τους... εκκολαπτομενους γιατρους-συγγραφεις
    λοιπον! :)
    2.Παντα το ελεγα οτι Ελλαδα ειναι γεματη απο ανθρωπους που εχουν ταλεντο, απλα σε λιγους δινεται η ευκαιρια,ειτε μεσω νοσοκομειου,οπως
    ο Bukowski, ειτε μεσω μπλογκ, ειτε μεσω ψυχιατρου...χαχαχα
    3.Kαταλαβες, τωρα, προς τιμην ποιου εκανα αυτο το αφιερωμα; :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. το ανεφερες ηδη.... καθος διαβαζα τα σχολια (γιατι το κειμενο με ειχε αποροφισει 100%)σκεφτομουν οτι υπαρχουν διαφοροι στα μπλοκ που θα μπορουσαν να κανουν ιδιο εργο ....

    εξαιρετικο αρθρο παντως... μερσι :*

    καλο βραδυ απο εδω κατω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολύ μου άρεσε το αφιέρωμά σου. Εχω να διαβάσω Μπουκόφσκι από τα φοιτητικά μου χρόνια.
    Να΄σαι καλά
    Φιλιά από το Νότο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εκανες πολλή και πολύ καλή δουλειά
    για τον ξεχασμένο Τσάρλς.
    Με ξεσήκωσες και θα του ξαναρίξω μια ματιά μετά από πολλά χρόνια. Αναρωτιέμαι πως θα μου φανεί τώρα.

    καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Guten morgen liebe Elena :)

    Ευχαριστω για τα καλα λογια και να πω οτι πραγματικα πιστευω σ αυτο που ειπα παραπανω για τα πολλα και πολυπλευρα ταλεντα και στον χωρο των blogs. Εχω γνωρισει τοσα ατομα με γνωσεις που εντυπωσιαζουν και που μπορει και να ψαχνουν για δουλειά, μιά και καποιοι αλλοι με κονέ εχουν πιασει τα ποστα και δεν υπαρχει χωρος για οσους ΔΕΝ ειναι Πρασινοι και Βενετοι, που λεει και η φιλη Marina

    Φιλια απο μια ηλιολουστη (προς το παρον!) Στοκχολμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Kαλημερα αγαπητη ippoliti

    Ωστε με το αφιερωμα στον Μπουκόφσκι, σου θυμισα λιγο τα φοιτητικα σου χρονια..Ελπιζω να ηταν ευχαριστες οι αναμνησεις!(Συνηθως τα φοιτητικα μας χρονια ειναι και τα καλυτερα, σωστα;)
    :)

    Φιλια (με ηλιο, σημερα, κι οσο κρατησει...) απο Στοκχολμη! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πολυ καλημερα σας, Τσαλαπετεινε μας

    Ο Τσαρλς ειναι απο τους πιο αγαπημενους μου συγγραφεις γιατι ειναι αληθινος,τα λεει χυμα και δεν τον ενδιαφερει να αρεσει...
    Δυσκολοι καιροι για τετοιους τυπους ανθρωπων/συγγραφεων, νομιζω, αλλα το ειδος εχει τη γοητεια του.....

    Και μια και δυο ματιες ριξε του Τσαρλς, που πιστευω οτι θα σου φανει 'φρεσκος' και επικαιρος, ακομη και μετά από πολλά χρόνια.... :)

    Υ.Γ.
    Eνταξει και με τον Thor, οπως πρότεινες...Αντι ομως να ριξω το κρασι στο εδαφος, το...ηπια!
    (Ηope it counts, anyway) :PP

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Aγαπητη Ελβα, καλησπέρα! [ουφ, πολλή ανηφόρα μέχρι τη βορινή αυτή γωνιά. μια μερα μου πήρε σχεδόν, καλή μου. χαλάλι όμως! ανταμώσαμε και πάλι]

    Η σχέση μου με την μπήτνικ λογοτεχνία είναι αμφιταλαντευόμενη. Κι εκεί τοποθετώ τον Μπουκόφσκι [ελπιζω να μη συχνάζει κανένας κριτικός λογοτεχνίας στο φιλόξενο μπλογκ σου και βρω τον μπελά μου. Αν παρ' ελπίδα όμως συμβεί , τότε διεκδικώ να διαλέξω εγώ την ποικιλία της ντομάτας με την οποία θα... μονομαχήσω].
    Δεν θεώρησα τους μπήτνικ καλούς λογοτέχνες [αν κι αγάπησα τον Κέρουακ, αντιθετα απλώς συμπάθησα τον Μπάροουζ κι αδιαφόρησα για τον Γκίνσμπεργκ, τελοσπάντων μη σας φορτώνω με με τα δικά μου τώρα], ωστοσο τούς αναγνωρίζω την μαγνητική σχέση που διαμορφώνουν με το αναγνωστικό κοινό αν τους διαβάσεις στην σωστή ηλικία. Να είμαι και λίγο πιο ειλικρινής: τους διαβαζα [τότε, όχι πια] με τον τρόπο που γδέρνεις με το γυαλόχαρτο το δερμα. Ανοιγα μικρές μικρές ουλές, από όπου θα έμπαιναν άλλα διαβάσματα κατοπινά ή παράλληλα, σε κάποια στοιχεία τους συγγενικά, αιφνιδιάστικά συγγενικά ίσως.

    Βρήκα τον υπαρξισμό τους στον Ζενέ, την αλητογραφία τους στο Λουντέμη και [θα γελάσεις...] στον Ουγκώ, την αφηγηματική μαγεία [στην απλότητά της] στο Μαρλοου, τέλος πάντων με προγύμνασαν και δεν είναι λίγο.

    Ο Μπουκόφσκι εχει δυνατές αφηγήσεις, κάποιες φορές δίνει εικόνες που καθηλώνουν για την αλήθεια που ειπώθηκε τόσο απλά:

    "δε γράφω κατόπιν γνώσεων.
    όταν χτυπάει το τηλέφωνο
    κι εγώ θα ήθελα ν' ακούσω λέξεις
    που θα με ανακούφιζαν.
    αυτός είναι και ο λόγος που το νούμερό μου
    είναι στον τηλεφωνικό κατάλογο."

    Eυχαριστούμε που μας τον θύμησες!

    Υ.Γ. Δυσκολεύτηκα να ανέβω, αλλά θα δυσκολευτώ περισσότερο στην κατηφόρα για πίσω. Δεν αφησα και ψιχουλάκια για την επιστροφή, γμτ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλως τον συκοφαγο μας ;)

    Aυτα που ειπες με βρισκουν συμφωνη, μια και εγω τον Bukowski τον διαβασα κυριως στα φοιτητικα μου χρονια, αλλα βλεπω οτι και τωρα που τον ξαναδιαβαζω, με αλλη διαθεση, παλι εχει να μου δωσει κατι απο τις μεγαλες αληθειες που διαπραγματευεται. Το οτι ηταν ενας ανθρωπος που υπεφερε απο τη μιζερια της καθημερινοτητας
    (που μεσω των γραπτων του την εκφραζει τοσο καλα οσο λιγοι,' η μαγνητική σχέση με το αναγνωστικό κοινο', που αναφερεις) και που δεν εγκατελειψε τον προσωπικο του αγωνα μεχρι που δικαιωθηκε,ειναι πολυ σημαντικο, γιατι ειναι αληθινος σε οτι πιστευει. Τελικα πολυ λιγοι ειναι οι ανθρωποι που χωρις να κολακευουν κανενα καταφερνουν ν αναγνωριστουν για το εργο τους, ειδικα στην εποχη μας οπου το marketing ειναι πιο σημαντικο απο το ιδιο το προïόν.

    Y.Γ
    Αλλη φορα να μου το λες, ν αφηνω κανενα ...ψιχουλακι για τα ταξιδιαρικα πουλια απ το Νοτο ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. όχι δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, απλά συνήθως για να γεννηθεί κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο, χρειάζεται ένα κάπως ακραίο περιβάλλον ή ένας ασυνήθιστος τρόπος ζωής. Δεν είναι κανόνας βέβαια.
    Νομίζω απλά οτι μια ζωή που μπαίνει σε καλούπι υπνωτίζει τις ευαίσθητες χορδές μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ζekia

    Καπου και εγω πιστευω το ιδιο. Μια ζωη που μπαινει σε ενα καλουπι, αδιαμαρτυρητα, χωρις δυνατοτητα για αναλυση και κριση, δεν εχει και πολλα να προσφερει στη λογοτεχνια. Πιστευω οτι η λογοτεχνια, οπως και καθε μορφη τεχνης πρεπει να θετει καποια ερωτηματικα και να δειχνει τη ζωη απο μια αλλη οπτικη γωνια, αλλα αυτο ειναι μια υποκειμενικη γνωμη, φυσικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

"Tα ...πολλά λόγια δεν ειναι...φτώχεια! (Οι νεοφιλελευθερες,... ''σοσιαλδημοκρατικές'' και ..φασιστικές πολιτικες, ομως;)