Kτήνη-''γονείς'' και η ατιμωρησία στην Ελλάδα!

(Αναδημοσίευση απο ΠαραλληλοΓράφος)

Βράδυ, σε ένα σπίτι στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης… «Δι’ ασήμαντον αφορμήν» – (κάτι, λέει, για ένα παιχνιδάκι) ένας πατέρας ξυλοκοπεί άγρια το 7χρονο αγοράκι του και το διώχνει από το σπίτι. Για όσους δεν πιστεύουν αυτό που διαβάζουν, επαναλαμβάνω: Ενας πατέρας πρώτα σαπίζει το παιδάκι του στο ξύλο και μετά το πετάει έξω από το σπίτι μέσα στη μαύρη νύχτα με την συνενοχή – συναίνεση της μάνας.

Το 7χρονο πλανιέται, οι ώρες περνάνε και τότε – μόνο τότε – οι «γονείς» αποφασίζουν να καλέσουν την Αστυνομία. Υστερα από έρευνα, το βρίσκουν να πλανιέται έντρομο πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Σε άθλια κατάσταση, διηγείται κλαίγοντας τα γεγονότα. Το εξετάζουν. Το κορμάκι του, γεμάτο από σημάδια, μώλωπες, ξύλο, μπουνιές, γροθιές, διηγείται κι αυτό τη δική του ιστορία…

Ο πατέρας οδηγείται στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Στην ανάκριση ομολογεί και παραδέχεται τη φρικαλέα πράξη του. Σχηματίζεται δικογραφία, αποστέλλεται στην Εισαγγελία Εφετών και…

… και, εδώ λογικά, η επόμενη φράση θα έπρεπε να είναι «προφυλακίζεται και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης». Λογικά. Με την πιο κοινή, με την πιο στοιχειώδη λογική. Κι όμως… Η επόμενη φράση είναι: «ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». Αφού ομολογήσει, δηλαδή την κακοποίηση, πάει σπιτάκι του. Γιατί; Γιατί, λόγω της ιδιότητάς του εμπίπτει σε ειδική δωσιδικία…

Σε απλά ελληνικά, το κτήνος αυτό είναι δικαστικός. Πρωτοδίκης. Το ίδιο και η μάνα. Η επαγγελματική ιδιότητα και των δύο προβλέπει ασυλία για το έγκλημα που διαπράξανε. Τόσο απλό!

Και το κερασάκι; Η εισαγγελέας Ανηλίκων έκρινε ότι – με την προϋπόθεση ότι το παιδί θα παρακολουθείται από παιδοψυχίατρο – μπορεί να ξαναγυρίσει στο σπίτι. Ναι, στο ίδιο ακριβώς σπίτι όπου το χτύπαγαν αλύπητα, στο ίδιο ακριβώς σπίτι απ’ το οποίο το διώξανε μες στη νύχτα. Τώρα που μιλάμε, λοιπόν, το παιδί είναι σπίτι κι οι γονείς στην έδρα να δικάζουν εσένα κι εμένα. Κι όχι μόνο φύγανε κύριοι, αλλά κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν έμαθε τα ονόματά τους. Κανένα στοιχείο δεν δημοσιοποιήθηκε, οι βασανιστές κυκλοφορούν ανάμεσά μας και το 7χρονο θύμα βρίσκεται και πάλι στα χέρια τους.

Αν προσπαθήσεις να μπεις έστω και για λίγο στην ψυχολογία ενός κακοποιημένου παιδιού, τρελαίνεσαι. Ο φόβος, ο τρόμος, η μοναξιά, η πεποίθηση ότι φταις εσύ, η βεβαιότητα ότι άξιζες την τιμωρία. Και πάνω απ’ όλα, η αίσθηση ότι δεν έχεις πουθενά να στραφείς… Δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις… Δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει… Από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, καμία πρόβλεψη, καμία στήριξη για τα κακοποιημένα παιδιά. Δεν υπάρχει κανένας να τους πει «αν συμβαίνει κάτι, οτιδήποτε, έλα να μου μιλήσεις, χωρίς να φοβηθείς. Εγώ θα σε βοηθήσω. Εγώ είμαι εδώ για σένα!». Γι’ αυτό, όσο όλοι εμείς κυκλοφορούμε, πάμε στις δουλειές μας, γυρίζουμε σπίτι μας, βάζουμε την τηλεόραση, ένα σκοτεινό έγκλημα μπορεί να διαπράττεται στη διπλανή πόρτα. Αλλά ο ήχος της τηλεόρασης είναι δυνατός. Και πνίγει την κραυγή!

Τον Μάιο του 1998, στα πλαίσια του Συμποσίου Ευρωπαϊκού Δικτύου για τα Παιδιά με τη φωνή των ίδιων των παιδιών, συντάσσεται το παρακάτω κείμενο:

«Είμαστε παιδιά και νέοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απαιτούμε από την ΕΕ να ακούσει με προσοχή τις φωνές των 90 εκατ. παιδιών και νέων κάτω στων 18 ετών. Κάθε παιδί πρέπει να είναι υποκείμενο σεβασμού και προσοχής… Στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα δικαιώματα των παιδιών για προστασία από κακοποίηση, βία, έγκλημα, εκμετάλλευση δεν εξασφαλίζονται.

Προτρέπουμε τους πολιτικούς και τους υπεύθυνους για την πολιτική στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα μέλος να λάβουν μέτρα για την προώθηση και προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών και για την αντιμετώπισή μας με ισοτιμία και σεβασμό».

Αυτό λένε τα παιδιά… Αλλά οι «μεγάλοι» λένε άλλα. Με συνένοχο μια μαλθακή κοινωνία, οι «μεγάλοι» συνεργούν ή σιωπούν. Κι ας ξέρουν πως η σιωπή είναι έγκλημα: Οταν γνωρίζω ότι ένα παιδί κακοποιείται και δεν το καταγγέλλω για να μην «μπλέξω», είναι σαν να το κακοποιώ εγώ ο ίδιος!

Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι λένε οι νόμοι. Ενα ξέρω κι ένα με νοιάζει: Σε κάθε κρούσμα παιδικής κακοποίησης πρέπει να δημοσιοποιούνται ΠΑΝΤΑ τα στοιχεία των γονιών. Αδιάφορο αν είναι δικαστής ή χασάπης, φτωχός ή πλούσιος, λούμπεν ή μεγαλοαστός. Θέλω όνομα, θέλω διεύθυνση, θέλω τη φάτσα τους στη φωτογραφία. Κι απαιτώ – ναι, απαιτώ – να μας δοθεί μια απάντηση: Ποια ασυλία κατά τον νομοθέτη επιτρέπει στον οποιονδήποτε εγκληματία να χτυπάει αλύπητα ένα αβοήθητο παιδάκι; Που ακόμα κι αν τα τραύματα στο κορμάκι επουλωθούν, της ψυχής τα τραύματα θα τα σέρνει μια ζωή σαν αλυσίδα στο πόδι.

Ζητώ συγγνώμη για την φόρτιση, αλλά το συγκεκριμένο θέμα πέρασε στα ψιλά με τον χαμό στα πολιτικά. Κι αυτά τα ψιλά βολεύουν. Και το σκοτάδι εκτρέφει την κτηνωδία… Και το έγκλημα συνεχίζεται… Χωρίς τιμωρία!