Ἑνα στεφάνι ελιάς μεσ´ το πέλαγο, ένα τίποτα

«Θα θελα να μπορουσα να σου ελεγα ψεμματα, για τον κοσμο, αλλα δεν μπορω. 

Να σου ελεγα οτι οταν ημουν παιδι πιστευα οτι μεγαλωνοντας θα σταματουσα να φοβαμαι. Εκανα λαθος ομως. Τωρα φοβαμαι ακομη περισσοτερο, εχω συνειδηση του φοβου, βλεπεις, κατι που δεν ειχα παιδι. Τοτε ζουσα με την ελπιδα, τωρα την εχασα. Πιστευα οτι ολα θα εφτιαχαν με το που θα μεγαλωνα. 

Η βαρβαροτητα συνεχιστηκε αργοτερα και στα παγερα βλεμματα οσων αποκαλουσε κανεις ''συναδελφους''. «Θελει να προσφερει, τι βλακας, θεε μου! Ρε, δεν ειμαστε...κολλεκτιβα, ξεκολλα!».

Ηρθαν μετα οι παραινεσεις για αποκατασταση...«Η πολυ ελευθερια βλαπτει», βλεπεις, «περνουν τα χρονια». «Δεν μπορεις να μενεις πισω».  Κι ας εβλεπες ξεκαθαρα τη κοροιδια και στις σχεσεις γυρω.  «Δεν υπαρχουν τελειες σχεσεις» ελεγαν οσοι ειχαν πραγματικη επιγνωση της μικροτητας και της ασημαντοτητας τους, που τους ακολουθουσαν σαν σκυλια, μια ζωη, παρα το γεγονος οτι προπαθουσαν απελπισμενα να το κρυψουν! 
Δεν κρυβονται ομως οι...φελλοι. Αντιθετα επιπλεουν γυρω μας, κουραζοντας μας με ανουσια τσιτατα, που δεν λενε να κρατησουν για τον εαυτο τους και μονο! 

Ειναι μεγαλο «μειον» να ψαχνεις παντα για την ουσια, κατι που δεν σ αφηνει να ξεστρατισεις απο τον δρομο προδιαγραμμενων επιλογων του DNA σου, αυτων των επιλογων που προσταζουν οτι η διαφορετικοτητα ειναι αποδεκτη ακομη κι απ τη φυση , αυτων που λενε οτι ολα λαθος τα κανουμε σ αυτη τη χωρα, που λεμε οτι αγαπαμε, αλλα προδιδουμε, βαζοντας το προσωπικο συμφερον πανω απο την επιβιωση της.

Η Ελλαδα μοιαζει τωρα με γυναικα που γεννησε πολλα παιδια, καποια μετα απο ..βιασμο, που (λογικα) δεν αγαπησε ποτε, κι αυτα ως νοθα την μειωνουν και τη...μαχαιρωνουν, σε καθε ευκαιρια, ωστε να πεθανει απο …αιμορραγια και οχι απο την σιχαμερη προδοσια τους!  

Κι εσυ, που με ρωτας συχνα για τη χωρα μου, πως να σε κανω εγω να την αγαπησεις τωρα, ετσι οπως δειχνει;  

Εσυ δεν τη γνωρισες οπως εγω, νεα, ομορφη, οταν αγαπουσε ολους τους ανθρωπους που πατουσαν στο σπιτικο της. Οταν ηταν χαρουμενη, οχι οπως τωρα που καταντησε σκια, της σκιας της, ενα στεφανι ελιας μεσ´ στο πελαγο, ενα τιποτα».