28.2.13

..For all the ones who come, And all the ones who go,



Αργα και σταθερα με το περασμα του χρονου καταλαβαινε οτι οι δεικτες του ρολογιου τον εφερναν με καθε ωρα, λεπτο, δευτερολεπτο που περνουσε ολο και πιο  κοντα στη στιγμη που οταν μικρος εβλεπε γρους, (και ποτέ, μα ποτέ δεν ταυτιζοταν μαζι τους), τα τελευταια χρονια αρχισε να αναρρωτιεται πως θα ειναι και η δικη του ζωη μια ανασα πριν τη συνταξη, αν και δεν του αρεσε καθολου αυτη η σκεψη. 

Ηθελε βεβαια να πιστευει οτι εκεινος θα παραμεινει αιωνια, οπως ηταν στα ..σαραντα του, ισως; Ωραια ηλικια κι αυτη, σκεφτηκε..Τοτε ενιωθε οτι θα μπορουσε μεχρι και βουνα να μετακινησει, ηταν δυνατος και ηταν μια χαρα πριν αρχισουν να πεφτουν τα μαλλια του και γινει ενας ακομη ''βαρετος γέρος'' που ανησυχουσε για την ωρα του μεσημεριανου του φαγητου, για το οτι οι γειτονες επαιζαν δυνατα μουσικη τα σαββατοκυριακα, ενω η βραδινη κατακλιση εγινε απο καποια χρονια και επειτα ολοκληρη διαδικασια, εφ οσον οπως και να γυρνουσε στο κρεββατι του ενιωθε οτι πιανοταν. 
To πρωι αναγκαζοταν  να σηκωθει απ τη ..μαυρη νυχτα, γιατι πονουσε η πλατη του. Τοσα χρονια στη δουλεια ορθοστασια στο εργοστασιο, ειχαν το αντιτιμο τους, φυσικα.

Θα εμενε κι αυτος μονος, ισως, ξεχασμενος απ τα παιδια του. Στο Βορρα, οι ανθρωποι ξερουν οτι μεγαλωνοντας θα μεινουν μονοι, δεν θελουν σε καμμια περιπτωση να γινουν βαρος στα παιδια και τα εγγονια τους, που εχουν τη δικη τους ζωη κι αυτα, η οποια καμμια σχεση δεν εχει με τους ηλικιωμενους, γιατι οι γεροι, ηξερε ηδη οτι αντιμετωπιζονται λιγο ως τον ...«χαζο του χωριου», που ολοι γνωριζουν, αλλα δεν κανουν αναγκαστικα και παρεα!

Θα μενε λοιπον μονος, ηταν ηδη χηρος και τα καλυτερα χρονια με τη γυναικα του ειχαν ηδη αφησει τοσες αναμνησεις πισω που τα αλμπουμ φωτογραφιων στη βιβλιοθηκη ξεχυλιζαν απο φωτογραφιες και σλαϊντς που τα παιδια του του ελεγαν οτι επρεπε να τα βαλει σε μια καλυτερη ταξη. 

Τι ηξεραν αυτοι και για ποια ταξη μιλουσαν; Ουτε σε εκεινον ουτε στη γυναικα του αρεσε η ταξη οπως την εννοουσε η κορη του, που ενας θεος ξερει πως ειχε καταφερει να γινει πιο συντηρητικη και απο τη...Θατσερ, ενω ο γιος του ηταν πολυ απασχολημενος και ολο υποσχοταν οτι θα περνουσε να τον δει..
Ισως  ομως η νυφη εφερνε εμποδια επειδη δεν της αρεσε η βαρετα μικρη πολη που εμενε ο πεθερος. Το εβλεπε αλλωστε στο προσωπο της οταν ερχοταν, ηταν σαν να εκανε καταναγκαστικα εργα και ηταν τοσο αφελης που νομιζε οτι ο γερος δεν θα το καταλαβαινε. 

Γερασαμε, ελεγε στον εαυτο του, αλλα δεν θα πει οτι γιναμε και κουτοί...

Καποια μερα που θα αισθανοταν λιγο πιο δυνατος θα τους τα ελεγε μια και καλη και ας εφταναν τα πραγματα στα ακρα...


2 σχόλια:

  1. Το μέτρο πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι η συμπεριφορά απέναντι στους γέρους και τα παιδιά της. Και αν η δύση έχει κάνει κάποια βήματα εμπρός σε σχέση με το πρώτο, έχει κάνει άλματα ολόκληρα πίσω σε σχέση με το δεύτερο.
    Είναι η ηθική του καπιταλισμού αυτή. Τσ παιδιά φροντίζονται όχι από κάποιου είδους "ευαισθησία", αλλά σαν επένδυση. Ο ηλικιομένος αντιμετωπίζεται σαν την χαλασμένη μηχανή που πιάνει χώρο στο εργοστάσιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου TRASH

      Eτσι ειναι οπως τα λες. Δυστυχως ειμαστε ολοι αναλωσιμοι για το συστημα αυτο που χρησιμοποιει τα νειατα μας ενω μας πεταει στο καλαθι των ..αχρηστων σε μεγαλη ηλικια. Στο σημερινο σταδιο ομως οπως βλεπουμε ουτε καν τα παιδια φροντιζονται οπως θα επρεπε, ακομα κι αν θεωρουνται επενδυση!

      Διαγραφή

"Tα ...πολλά λόγια δεν ειναι...φτώχεια! (Οι νεοφιλελευθερες,... ''σοσιαλδημοκρατικές'' και ..φασιστικές πολιτικες, ομως;)