''Two Days, One Night'' (Tαινια)

Ειδα χθες μια πολυ καλη ταινια των αδελφών Νταρντέν, το «Δυο ημέρες και μία νύχτα», μια ταινια βασισμενη στο ρεαλισμό, οπως αλλωστε γραφει και ο Ριζοσπαστης η οποια «βγάζει γι' ακόμα μια φορά την πραγματικότητα στο προσκήνιο, με αμείλικτη παρατήρηση στον κόσμο της εργασίας».

Η Sandra, νεαρη σύζυγος και μητέρα, δουλευει σ ένα εργοστάσιο σε μια μικρή πόλη του Βελγίου. 
Ενω ειναι σε αδεια, οι συνάδελφοι της καλύπτουν τη βάρδια της με μικρές υπερωρίες και χρηματικά bonus. 
H τυχη της Sandra βρίσκεται στα χέρια 16 εργατών, που η ιδια πρέπει να πείσει να αρνηθούν το bonus, (των 1000 ευρω για τον καθενα), για να κρατήσει τη δουλειά της. H Sandra ξεκινα μια μάχη, εχει μονο ενα Σαββατοκυριακο στη διαθεση της, για να σώσει τη θέση της, πριν την ψηφοφορία που θα ’’αποφασισει’’ για την τυχη της. 

Ο χαρακτηρας της Sandra, ταλαντεύεται μεταξύ αποφασιστικότητας και παραίτησης. Συνειδητοποιει ομως κανεις ταυτοχρονα και την ελλειψη στηριξης ενος οργανωμενου αγωνα, π.χ ενα συνδικατο που θα μπορουσε να συμβαλλει στον αγωνα της ως εργαζομενης, κατι που δεν φαινεται στη ταινια.

Οι σκηνοθετες σε συνεντευξη τους δηλωσαν οτι «δεν ενδιαφερονται να δειξουν οτι υπάρχουν καλοί και κακοί στη ταινια τους.  «Δε μας ενδιαφέρει να βλέπουμε έτσι τον κόσμο, γιατι η ταινία εξυμνεί τον «μη αποδοτικό» χαρακτήρα, που βρίσκει τη δύναμη και το θάρρος να παλέψει μαζί με τον άνθρωπο του».

Το γενικό πλαίσιο της ταινίας είναι η εμμονή με την αποδοτικότητα και ο βίαιος ανταγωνισμός μεταξύ συνεργατών, όχι μόνο στο Βέλγιο, αλλά παντου οπου σημερα το κεφαλαιο εκμεταλλεύεται εργατες.

Η Marion Cotillard, στο ρολο της Sandra, ειναι εξαιρετικη ηθοποιος και η ταινια κατα τη γνωμη μου αξιζει, για να βγαλει κανεις τα δικα του συμπερασματα για την αξια της συναδελφικοτητας και την αξια του να αγωνιζεται κανεις σημερα (και παντα) για οσα θεωρει οτι του στερουν.