Dead End

Ειναι καιρος, τωρα, που πιστευω οτι δεν οριζω, εγω, τη ζωη μου, oπως  συνεβαινε παλιοτερα, ειπε κοιτωντας το πρωι στον καθρεπτη, (με τις σαπουναδες, ακομα, στο προσωπο), αλλα αν μιλησω σε φιλους, πολυ φοβαμαι, οτι οι κολλητοι θα με κοιταξουν ''καπως'' και θα υποθεσουν οτι λιγο η κριση, λιγο η ..μπανανια που ζουμε, "παει, τα παιξε κι αυτος", θα πουνε..

Ξερω ´γω..Ποιος καταλαβαίνει, πια, τι συμβαίνει; Λογικα δεν θα πρεπε να ανησυχω, τοσο πολυ, εχω- ακομα -τη δουλεια μου, ουτε θα επρεπε να αισθανομαι ολο και πιο συχνα οτι η ζωη μου δεν παει πουθενα, αλλα ερχονται στιγμες που σκεφτομαι "κατι πρεπει να γινει, δεν παιζεται η κατασταση αυτη"! Mεγαλο αγχος και ανασφαλειες, ρε γμτ....

Λογω της δουλειας μου, περναω πολλες ωρες καθισμενος μπροστα απο το PC, αλλα και οταν παω σπιτι παλι δουλευω μερικες ωρες και εκει, κατι που εκνευριζει τη Σοφια, που παντα γκρινιαζει οτι σαν πατερας δεν ασχολουμαι με τα παιδια, οσο θα επρεπε και τωρα ειναι που το εχουν περισσοτερη αναγκη...

Καλα, τι αλλο δλδ. πρεπει να κανω απο το να ειμαι εκει; Ουτε σε καφενεια τρεχω, ουτε σε μπιλιαρδαδικα, απο το σπιτι στη δουλεια κι απ τη δουλεια στο σπιτι..

Επιτελους, ο δικος μου μισθος ειναι που μας συντηρει, η Σοφια τη μια δουλευει, την αλλη καθεται, τωρα τελευταια μαλιστα το αφεντικο της ειπε οτι μαλλον δε θα χρειαστει τοσους υπαλληλους, πια, στο γραφειο και απο τοτε εχει ''ψιλοσαλταρει'' με την ιδεα οτι θα μεινει στο σπιτι και θα πρεπει να νταντευει μονο τα παιδια, που εχουν κι αυτα το δικιο τους ,οταν μας βλεπουν να τσακωνομαστε ,για το ενα και το αλλο.....

Ο μικρος, εχει παλι, προβληματα με τον υπνο του, ερχεται στο κρεββατι μας καθε βραδυ, και μας λεει οτι βλεπει "κακα ονειρα" και η μεγαλη, τελευταια, αρχισε να ...κατουραει παλι στο στρωμα της..Ακουσα προχθες τη Σοφια να της φωναζει, ενω η μικρη εκλαιγε απαρηγορητη και στο τσακ ημουν να τη βρισω μπροστα στο παιδι! 

Αλλιως ηταν η Σοφια, ρε γμτ, οταν τη γνωρισα, ηρεμη, φιλοδοξη και με χιουμορ...Γελουσε κι η ιδια πολυ! Τωρα ομως σταματησε να γελαει και πως να της πω οτι το γελιο της ειναι που μου λειπει πιο πολυ απ ολα...

Προτιμαει να τα λεει με τις φιλες της, καθημερινα, στο τηλεφωνο, παρα με εμενα!...Κι εγω, ομως, η αληθεια ειναι οτι δεν εχω καιρο, τοσο που μερικες φορες δεν ειμαι σιγουρος αν πραγματικα ειμαι εκει, ακομα και οταν σωματικα ειμαι εκει! 

Κλεινομαι στο γραφειο, (η αληθεια ειναι για περισσοτερη ησυχια)...και ετσι δουλευοντας μπορει να μη δω μερικες φορες ουτε τη Σοφια, ουτε τα παιδια, που τωρα τελευταια τα παιρνει συχνα η μανα της, (μενει κοντα μας), για να βοηθησει τη Σοφια που την επιασα, δευτερη φορα, να κλαιει στο μπανιο τις αλλες και παρ ολο που τη ρωτησα δεν μου ειπε το γιατι......

Βγαινοντας το πρωι απο τη πολυκατοικια ειδα ενα γειτονα, ''ο απο πανω,''  ο μλκς, ηταν και εκανε οτι δεν με ειδε, ή μηπως δεν με ειδε; Ειμαι σιγουρος οτι αυτος ηταν που περασε με τ αυτοκινητο, διπλα μου....

Πρεπει να καθησω και να μιλησω στη Σοφια, αν τα καταφερω, ομως και ερθω αποψε, νωρις, απο το γραφειο..Δε ξερω πως ν αρχισω, τι να της πω, ρε γμτ, οτι και εγω δεν ειμαι καλα;