30.11.10

Dead End

Ειναι καιρος, τωρα, που πιστευω οτι δεν οριζω, εγω, τη ζωη μου, oπως  συνεβαινε παλιοτερα, ειπε κοιτωντας το πρωι στον καθρεπτη, (με τις σαπουναδες, ακομα, στο προσωπο), αλλα αν μιλησω σε φιλους, πολυ φοβαμαι, οτι οι κολλητοι θα με κοιταξουν ''καπως'' και θα υποθεσουν οτι λιγο η κριση, λιγο η ..μπανανια που ζουμε, "παει, τα παιξε κι αυτος", θα πουνε..
Ξερω ´γω..Ποιος καταλαβαίνει, πια, τι συμβαίνει; Λογικα δεν θα πρεπε να ανησυχω, τοσο πολυ, εχω- ακομα -τη δουλεια μου, ουτε θα επρεπε να αισθανομαι ολο και πιο συχνα οτι η ζωη μου δεν παει πουθενα, αλλα ερχονται στιγμες που σκεφτομαι "κατι πρεπει να γινει, δεν παιζεται η κατασταση αυτη"! Mεγαλο αγχος και ανασφαλειες, ρε γμτ....

Λογω της δουλειας μου, περναω πολλες ωρες καθισμενος μπροστα απο το PC, αλλα και οταν παω σπιτι παλι δουλευω μερικες ωρες και εκει, κατι που εκνευριζει τη Σοφια, που παντα γκρινιαζει οτι σαν πατερας δεν ασχολουμαι με τα παιδια, οσο θα επρεπε και τωρα ειναι που το εχουν περισσοτερη αναγκη...
Καλα, τι αλλο δλδ. πρεπει να κανω απο το να ειμαι εκει; Ουτε σε καφενεια τρεχω, ουτε σε μπιλιαρδαδικα, απο το σπιτι στη δουλεια κι απ τη δουλεια στο σπιτι..
Επιτελους, ο δικος μου μισθος ειναι που μας συντηρει, η Σοφια τη μια δουλευει, την αλλη καθεται, τωρα τελευταια μαλιστα το αφεντικο της ειπε οτι μαλλον δε θα χρειαστει τοσους υπαλληλους, πια, στο γραφειο και απο τοτε εχει ''ψιλοσαλταρει'' με την ιδεα οτι θα μεινει στο σπιτι και θα πρεπει να νταντευει μονο τα παιδια, που εχουν κι αυτα το δικιο τους ,οταν μας βλεπουν να τσακωνομαστε ,για το ενα και το αλλο.....
Ο μικρος, εχει παλι, προβληματα με τον υπνο του, ερχεται στο κρεββατι μας καθε βραδυ, και μας λεει οτι βλεπει "κακα ονειρα" και η μεγαλη, τελευταια, αρχισε να ...κατουραει παλι στο στρωμα της..Ακουσα προχθες τη Σοφια να της φωναζει, ενω η μικρη εκλαιγε απαρηγορητη και στο τσακ ημουν να τη βρισω μπροστα στο παιδι! 

Αλλιως ηταν η Σοφια, ρε γμτ, οταν τη γνωρισα, ηρεμη, φιλοδοξη και με χιουμορ...Γελουσε κι η ιδια πολυ! Τωρα ομως σταματησε να γελαει και πως να της πω οτι το γελιο της ειναι που μου λειπει πιο πολυ απ ολα...
Προτιμαει να τα λεει με τις φιλες της, καθημερινα, στο τηλεφωνο, παρα με εμενα!...Κι εγω, ομως, η αληθεια ειναι οτι δεν εχω καιρο, τοσο που μερικες φορες δεν ειμαι σιγουρος αν πραγματικα ειμαι εκει, ακομα και οταν σωματικα ειμαι εκει

Κλεινομαι στο γραφειο, (η αληθεια ειναι για περισσοτερη ησυχια)...και ετσι δουλευοντας μπορει να μη δω μερικες φορες ουτε τη Σοφια, ουτε τα παιδια, που τωρα τελευταια τα παιρνει συχνα η μανα της, (μενει κοντα μας), για να βοηθησει τη Σοφια που την επιασα, δευτερη φορα, να κλαιει στο μπανιο τις αλλες και παρ ολο που τη ρωτησα δεν μου ειπε το γιατι......

Βγαινοντας το πρωι απο τη πολυκατοικια ειδα ενα γειτονα, ''ο απο πανω,''  ο μλκς, ηταν και εκανε οτι δεν με ειδε, ή μηπως δεν με ειδε; Ειμαι σιγουρος οτι αυτος ηταν που περασε με τ αυτοκινητο, διπλα μου....

Πρεπει να καθησω και να μιλησω στη Σοφια, αν τα καταφερω, ομως και ερθω αποψε, νωρις, απο το γραφειο..Δε ξερω πως ν αρχισω, τι να της πω, ρε γμτ, οτι και εγω δεν ειμαι καλα;

24 σχόλια:

  1. Αναμνήσεις, ανατάξεις και φόβοι στους μοντέρνους καιρούς... Και η αφήγησή σου ευαίσθητη και δυνατή συνάμα. Με άγγιξε!

    Και μια διαπίστωση: Η "ατομικότητα" που ανεμίζει σαν λάβαρο τής ευδαιμονικής ελευθερίας, σαν modus Vivendi μετατρέπεται σε ταφόπλακα της ευτυχίας των ανθρώπων.

    (...)
    "Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
    Ά.., όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω;.."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Elva χαιρεται απο μια Αθηνα ''ανοιξιατικη'', κυκλοφορουμε με κοντομανικα.
    Το Σαββατο ειμαστε μαζεμενοι για ενα κρασι, ολοι μα ολοι, ανακατεμενοι στην πολιτικη, δηλαδη, ξερεις που λεει ο λογος ''πεντε πραγματα'', ξερεις τα τι, το ποιος και τα γιατι και πανω στο εβιβα και στο ακουσμα της Μπελλου, γυρησε η ''χοροεσπεριδα'' σε πολιτικη αναλυση και βγηκαν τα ''σωψυχα'', τα αγχη, οι φοβοι, η κριση που εχει μεταφερθει στις ζωες μας και πανω που λεγαμε οτι τα ''καταλαβαινουμε'' ολα, γιναμε σαν τους ανθρωπους που περιγραφεις στο διηγημα σου.
    Τουλαχιστον θελω να πιστευω οτι ''ξερουμε'' την αρωστια και καπως θα δυσκολευτουμε, θα δωσουμε ομως το σωστο ''φαρμακο'' και θα γιατρευτουμε, μακαρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος30.11.10

    Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος σε μια σχέση.
    Πότε σταματάνε οι άνθρωποι να "μιλάνε"...(και γιατί);

    Καλησπέρα, Έλβα μου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kαλησπέρα, να που γίνεται επίκαιρος ο Fromm που έγραφε για την Υγιή κοινωνία και την αλλοτρίωση του ανθρώπου. Τα ίδια παράπονα αντιμετωπίζω κι εγώ. Από τις δικές μου "Σοφίες", τα σκυλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ζωή μας είναι που αλλάζει περισσότερο παρά εμείς. Εμείς επανατοποθετούμαστε και καλούμαστε να προσαρμοστούμε. Δυστυχώς μέσα από αυτή τη διαδικασία που είναι επώδυνη αρκετές φορές, θεωρούμε δεδομένα τα συναισθήματα και σταματούμε να φροντίζουμε τη σχέση μας, δίνοντας προτεραιότητα στις υποχρεώσεις μας.
    Όταν φτάνουμε στο σημείο να νιώθουμε ότι δεν ορίζουμε τη ζωή μας ή να κλαίμε στο μπάνιο είναι γιατί στραγγίξαμε συναισθηματικά. Η σχέση έχασε κάθε συναισθηματική ποιότητα και έγινε μια εμπορική συναλλαγή.
    Θα μπορούσε βέβαια να πει κάνεις, τι να κάνεις όταν πρέπει να δουλεύεις πολλές ώρες?
    Όμως θεωρώ ότι η πορεία της σχέσης μας είτε με τον σύντροφο είτε με τα παιδιά είναι περισσότερο προσωπική μας ευθύνη. Τα υπόλοιπα ασφαλώς και επηρεάζουν όχι όμως τόσο πολύ καθοριστικά. Μπορούμε να ορίσουμε την ποιότητα των σχέσεων μας, δεν είμαστε έρμαιο των εκάστοτε κοινωνικοπολιτικών συνθηκών.Αρκεί να έχουμε κοινές προτεραιότητες, χημεία και να μην ξέχνα να φροντίζει ο ένας τον άλλον.

    Cruel post, but true.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. elva,η περιγραφη του dead end σε συνδυασμο με τη μπλουζια,ειναι κατι παραπανω απο ευστοχη.Και σπλαχνοξεριζωτικια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος30.11.10

    Είναι !
    (τα πολλά λόγια, φτώχεια)
    Γενικά !

    Όχι όμως σ΄αυτή τη περίπτωση.
    Τώρα ο καθένας από μας, πρέπει να βάζει απέναντί του τη "Σοφία" του και να μιλάμε ... να μιλάμε ... να μιλάμε ...
    Να κλείνουμε την τιβι και να μιλάμε.
    Ασταμάτητα !
    Μέχρι να βρούμε τους τρόπους να ξαναφέρουμε το χαμόγελο ... τι λέω το γέλιο στη "Σοφία" μας !
    Γιατί, έτσι, θα γυρίσει και σε μας το χαμόγελο και το γέλιο !

    Και είναι εύκολο αυτό ρε γραμμότι μου ... γραμμώ !
    Πολύ εύκολο !
    Διάθεση να υπάρχει, ένα δυο καλά ανεκδοτάκια, θύμισες παλαιών όμορφων στιγμών είτε από το σχολείο, είτε από τη δουλειά, είτε από τη σχέση ...

    Εύκολο είναι, πιστέψτε με !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φιλε ΑΕΡΙΚΟ

    (Σ ευχαριστω!) Επισης μου θυμισες τους στιχους του Καβαφη και ειδικα το ποιημα "Τείχη" που παντα μου αρεσε…
    Το modus Vivendi της "ατομικότητας" ειναι πολλες φορες οπως λες η ταφόπλακα της ευτυχίας των ανθρώπων,αλλα κυριως αυτων που ασπαζονται τα κηρυγματα του φιλελευθερισμου.

    Τωρα θυμηθηκα και μια ταινια, το Up in the air, που αναφερεται στο ειδος αυτο της ''ατομικοτητας''


    Καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπερα Δημητρη

    Εδω απλα ...αποφευγουμε να κυκλοφορουμε εξω και με ..χοντρα μπουφαν! :)

    Η κριση πραγματι εχει μεταφερθει στις ζωες πολλων και ακομα και αν ''καταλαβαινουμε'' ισως καλυτερα γιατι συμβαινει, δεν παυει να μας επηρεαζει επειδη ζουμε κι εμεις στο ιδιο συστημα που αναπαραγει τις αδικιες και ειναι ανελεητο με τους ευαισθητους ανθρωπους....
    Ας ελπισουμε να μη πεσουμε κι εμεις στις ιδιες παγιδες οπως οι ηρωες του διηγηματος που δεν ειναι και τοσο εξωπραγματικοι,
    κατω απο αυτες τις σημερινες συνθηκες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπερα φιλη me :)

    Λενα μου, συμπτωση σημερα οπως ειπαμε, καταπιαστηκαμε με παρομοια θεματα! :))

    Καλο σου βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γεια σου Swell

    Eπίκαιρος ο Fromm, δε λες τιποτα...Διαβασα επισης οτι στο ιδιο εργο αναφερει και τα εξης:

    ''The danger of the past was that men became slaves. The danger of the future is that men may become robots. True enough, robots do not rebel. But given man's nature, robots cannot live and remain sane, they become "Golems," they will destroy their world and themselves because they cannot stand any longer the boredom of a meaningless life''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Kαλησπέρα φιλη nefeli

    Η ζωη μας και εμεις ειναι δυο αλληλενδετα πραγματα. Το ενα επηρεαζει το αλλο..Το οτι θα πρεπει να μη θεωρούμε τιποτα και κανενα δεδομένο οσον αφορα τα συναισθήματα, το πιστευω κι εγω.
    ''Όταν φτάνουμε στο σημείο να νιώθουμε ότι δεν ορίζουμε τη ζωή μας, ή να κλαίμε στο μπάνιο'' είναι ειτε γιατί ...στραγγίξαμε συναισθηματικά, οπως λες, ειτε γιατι δεν εχουμε βρει τροπους να παλεψουμε και για τη σχεση, αλλα και για τη δουλεια, που ισως τελικα χαθει, (αλλα οχι κι εμεις μαζι της, θελω να πιστευω....)

    Φυσικα και δεν πρεπει να γινομαστε
    ..έρμαιο των εκάστοτε κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, απλα στο διηγημα εχουν οξυνθει επιπλεον τα πραγματα και λογω του προβληματος με τη δουλεια της "Σοφιας".
    Πιστευω κι εγω στις κοινές προτεραιότητες, στη προσωπικη χημεία, (που αλλοιμονο αν παψει να υπαρχει) και στο οτι οταν σταματα καποιος/α να νοιαζεται, εχει oυσιαστικα "χαθει το παιχνιδι"....

    "Cruel post, but true" …

    Maybe and I wouldn’t have it any other way! ;-)

    Καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Kαλησπέρα celin

    Σ ευχαριστω και για το που εκτιμησες τη... μπλουζια του J. Lee Hooker! :))
    (Aπο τους πιο συμπαθεις μου bluesmen!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Φιλε faro

    Θερμη καλησπέρα, απο τα ...κρυα!
    Eχεις δικιο, αλλοιμονο σε οσους δεν κλεινουν τη τιβη και.. δεν μιλάνε μεταξυ τους! Πως αλλιως θα βοηθησουμε τους ανθρωπους διπλα μας να ξαναβρουν το κουραγιο σε περιπτωση που το εχασαν για τον Α, ή Β λογο;

    Και εγω ετσι το βλεπω, εδω, ομως ακολουθησα περιπτωσεις γνωστων με παρομοιες καταστασεις που βλεπω οτι δεν οφειλονται μονο στις προσωπικες τους σχεσεις, αλλα και στο κοινωνικο τους περιγυρο, που στο διηγημα δεν ειναι καθολου πολιτικοποιημενος, ισως γι αυτο να ειναι και...προβληματικος! :)

    Να σαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Kαλησπερα Καρτέσιε

    Αυτο ειναι το λογικο, αλλα πες μου εσυ γιατι το λογικο ειναι συχνα και το πιο ...δυσκολο; ;(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα σου Εlva μου.Καθώς σου λέει και ο Δημήτρης, ακόμη με ανοιχτές πόρτες είμαστε.Βρε Εlva μου, μεγάλο θέμα οι σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αποφάσισαν να συμβιώσουν.Μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του.Πόσο μάλλον όταν σε αυτές τις σχέσεις υπεισέρχονται και εξωγενείς "αντικειμενικοί" παράγοντες.Δεν είναι οι φίλοι, δεν είναι τα πεθερικά,είναι "αντικειμενικοί" παράγοντες,που σε κάνουν να νιώθεις βαρύτερη την ευθύνη απέναντι στον σύντροφό σου και αν δεν υπάρχει και η υποδομή, τότε προσωποποιείς την ευθύνη την κάνεις υποκειμενική και έτσι χάνεις το παιγνίδι και με τον σύντροφό σου και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ανασφάλεια,ενοχικό σύνδρομο,ελλιπής αυτοεκτίμηση,............Οπότε καταλαβαίνει κανείς, που μπορεί να οδηγηθεί το όλο σκηνικό, αν δεν υπάρχει βαθιά αγάπη και αλληλοεκτίμηση ανάμεσα στο ζευγάρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος1.12.10

    Πολύ πολύ Καλημέρα και πολλές πολλές ευχές για Καλό Μήνα με λιγότερα προβλήματα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η κατάθλιψη με κοινωνικοοικονομικά αίτια φοβάμαι ότι δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη γιατί παραπέμεπει σε πραγματικά και όχι φαντασιακά αδιέξοδα.Τροφοδοτεί δε το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης ενισχύοντας την διαλυτική της δράση στις ανθρώπινες σχέσεις.Νομίζω ότι η αρχή της λύσης βρίσκεται στις συλλογικότητες,στην κοινή αντιμετώπιση και δράση δηλαδή με άλλους ανθρώπους με παρόμοιο πρόβλημα,πράγμα που θα βοηθήσει στην επαναπόκτηση κοινωνικού οράματος,το οποίο,με τη σειρά του,θα καταστήσει ευεπίλυτες και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
    (Σαν τηλεμπαμπάς μου ακούγομαι.Έλεος!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μάλλον επειδή θέλουμε να κάνουμε τα εύκολα δύσκολα. Πάντα όμως "πηγαίνω" με τη θεωρία του Όκαμ: Pluralitas non est ponenda sine necessitate. Τουτέστιν,όταν δύο θεωρίες παρέχουν εξίσου ακριβείς προβλέψεις, πάντα επιλέγουμε την απλούστερη.Ως εκ τούτου, μια αγκαλιά παρέχει την πρόβλεψη της επανένωσης δύο "χαμένων" εαυτών. Έτσι, για να μη χαθεί και άλλος πολύτιμος χρόνος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλημέρα φιλη μου, B Bedlam

    Πολυ μεγάλο κεφάλαιο oι σχεσεις, οντως οπως και οι παραγοντες που τις επηρεαζουν...και πιστευω κατ αρχην οτι σε πολλους, ες λειπουν τα κυριοτερα, οπως η υποδομή και η αυτοεκτιμηση με αποτελεσμα να χάνεται απο πολυ νωρις το παιγνίδι.
    Απ την αλλη ομως πολλες φορες και οι κοινωνικες συνθηκες φερνουν καποια ατομα και σχεσεις σε πολυ ασχημες καταστασεις...
    Ριξε μια ματια στη περιπτωση της Αννα Αλτσουκ,εδω, http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/2010/01/blog-post_27.html
    για να δεις τι εννοω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλημέρα φιλε faro

    Eπισης πολλές ευχές για Καλό Μήνα + λιγότερα προβλήματα !

    Που ξερεις, μερικες φορες, οι ευχες,...πιανουν! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλημέρα Σελιτσάνε μας

    Τσ τς, με εντυπωσιασε το σκεπτικο σας και στη ...ψυχολογια! ;) Εχουμε και λεμε οτι ναι η λύση βρίσκεται σιγουρα στις συλλογικότητες, στην κοινή αντιμετώπιση και δράση και οχι στη γκρινια στο σπιτι!

    (Ναι, πραγματι ακουστηκατε σαν.. τηλεμπαμπάς σας!) ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φιλε Καρτέσιε

    Το να κανουμε τα εύκολα ...δύσκολα ειναι σιγουρα πατεντα (και τακτικη!) ελληνικη! ;))
    Kαλα κανεις και ακολουθεις την θεωρια του..Όκαμ, (που πρωτη φορα ακουω..) αλλα δεν εχω λογο να μη παραδεχτω οτι εχει απολυτο δικιο! :)

    Καλη σου μερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

"Tα ...πολλά λόγια δεν ειναι...φτώχεια! (Οι νεοφιλελευθερες,... ''σοσιαλδημοκρατικές'' και ..φασιστικές πολιτικες, ομως;)