Τhomas Vinterberg και κοινωνικά δράματα!

Ειδα τις αλλες τη τανια Submarino (2010), του Δανου σκηνοθέτη Thomas Vinterberg, γνωστου απο το Festen, που κατα τη γνωμη μου ηταν ενα αριστουργημα. 

Το Submarino, ειναι μια ταινια γυρισμενη σχεδον σαν ντοκυμαντερ, ενα ακομη κοινωνικό δράμα οπου αναφερεται στη σχέση δυο κακοποιημένων και σε άθλιες συνθήκες μεγαλωμένων παιδιων που ζουν μαζι με την αλκοολική μητέρα τους. Τα αδέλφια προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τον κοινωνικο περιγυρο. Προσπαθούν να κρατηθουν απο κατι που ισως τους παρηγορήσει μέσα στο καταθλιπτικο περιβαλλον των ανευθυνων ενηλικων και την εξαθλίωση που βιωνουν.

Η ταινία στην αρχη δείχνει τα δυο παιδια να βαπτίζουν τα ιδια τον μικρό νεογέννητο αδελφό τους. Είναι και από τις λίγες φορές που τα βλέπουμε χαμογελαστά. Το μωρο ομως τελικα πεθαίνει απο τραγικη αμελεια και μαζί κλονιζονται και οι ζωές των δυο μεγαλυτερων αγοριων. Ο ένας εθίζεται στο αλκοόλ ο άλλος στα ναρκωτικά. Αυτό που θα τους ενώσει και θα τους δώσει ελπίδα είναι ξανα ένα παιδί (ο μικρός γιος του ενός που τελικα μαθαινουμε οτι εχει το ιδιο ονομα, οπως το αδελφακι που εχασαν).

Αδυνατούν όμως να ξεφυγουν απο τη μοιρα τους. Οι ήρωες είναι σιωπηλοί, έχουν συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο της ζωής τους και απλά περιμένουν να ερθει η λύτρωση με οποιαδηποτε μορφη.

Ο 30χρονος πλέον Νικ, μένει μόνος του σ’ ένα διαμερισμα σε κατάσταση εξαθλίωσης .Ειναι θυμωμενος με οσα του συμβαινουν και με το οτι δεν μπορει να έρθει σ επαφη με τον αδερφό του. Για τον αδελφό του Νικ, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από τον μικρο γιο του, τον Μartin. Η εξάρτηση του όμως απο τα ναρκωτικα δεν συμβαλλει στο να ειναι ένας υπεύθυνος γονιός. Συνεχιζει να αγοράζει ναρκωτικά παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να χάσει την κηδεμονία του γιου του, χωρις να φροντίζει ακομα και για το φαγητό του παιδιού. 

Τα πράγματα δείχνουν λίγο καλύτερα οταν ο μικρος γιος μετα τη παραχωρηση του Νικ, θα κληρονομήσει τη νεκρή μητέρα του, αλλά ακόμη και τότε, χρησιμοποιει τα χρηματα για να πουλήσει ναρκωτικά. Χανει ετσι την κηδεμονία του παιδιου και στο τελος αυτοκτονει στη φυλακη. Η ταινια δειχνει ερειπεια ανθρώπων που κουβαλάνε το παρελθόν τους σαν βαρος, απο το οποιο δεν μπορουν ευκολα να ξεφυγουν.

Η ελπιδα δεν διαφαινεται ευκολα στη ταινια του Vinterberg που αναφερεται μεταξυ αλλων και στην ευθυνη των γονιων στο να αναθρεψουν ατομα που, αντιθετα απο τους χαρακτηρες στη ταινια, να μπορουν να σταθουν στα ποδια τους και να κανονισουν οι ιδιοι τη μοιρα τους σε ενα αδυσωπητο κοσμο οπου αξιες και ανθρωποι ειναι αγαθα προς πωληση.