Οταν ο ..κινηματογράφος γίνεται μεγεθυντικός φακός!

Χθες ετυχε και ειδα μια ταινια παραγωγης 2006, που για καποιο περιεργο λογο μου ειχε ξεφυγει. Ο τιτλος της “Children of men”,  του  Alfonso Cuarón, (του ιδιου που εκανε τη ταινια Gravity). Στην ταινία «Children of men» πρωταγωνιστουν ο Clive Owen, Julianne Moore, Michael Caine, κ.α.

Η ταινια είναι ένα μελλοντολογικό δράμα, που περιγράφει έναν κόσμο (τον δικό μας) που στην κυριολεξία ..πεθαίνει, και βασιζεται στο ομώνυμο βιβλίο που έγραψε η Αγγλιδα συγγραφέας P.D. James στα 1993, μια συντηρητική ευγενής στην Βουλή των Λόρδων. H ταινία oμως έχει μεγάλες διαφορές από το βιβλίο της James, που περιειχε ξεπερασμενα στοιχεια και θρησκόληπτες απόψεις. Η συγγραφεας ομως ειπε οτι ηταν ευχαριστημενη και περηφανη που το ονομα της σχετιστηκε με τη ταινια του Cuarón.

Eiναι μια συμβολικη ταινια, ενα σκοτεινο συχνα και συγκινητικο δράμα που επικαλειται την ανθρωπιά ως αντίδοτο στον μηδενισμό ενος σκοτεινου και δικτατορικου καθεστωτος που αρκετοι βλεπουν οτι ερχεται ολο και πιο κοντα μας, (αν δεν ειναι, ηδη εδω, σε ορισμενες χωρες). Διαδραματιζεται στα 2027, αν και αρκετα απο τα περιστατικα που ηδη περιγραφει, συμβαινουν και σημερα, σε μικροτερη παντως εκταση.

Μια καλη αλλα απελπιστικα «μαυρη» ταινια για το μελλον της ανθρωποτητας που διαδραματιζεται σε μια μελλοντικη Αγγλια που δέχεται μυριάδες μετανάστες, ενω ο εθνικισμός και ο κοινωνικός ρατσισμός οργιάζουν, οι παράνομοι μετανάστες κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως πχ στο Γκουαντάναμο.. 

Θα συμφωνησω επισης και με το σχολιο του Ριζου οτι ακομα και αν εχει αντιρρησεις σε πολλα απ τα σημεια της ταινιας, αξιζει τον κοπο να τη δει κανεις, εφ οσον οπως ειπε και ο Μπρεχτ η τέχνη πρεπει να λειτουργει  ως μεγεθυντικός φακός! «Ενας φακός που μεγεθύνει την πραγματικότητα για να γίνεται, από τους δύσπιστους ή τους ανημέρωτους, ευκολότερα αντιληπτή».

Ο Μεξικάνος μεταναστης Cuarón, ο ιδιος πρωτα στις ΗΠΑ και μετα στην Αγγλια σκοπευει μέσα από το έργο του να αφυπνίσει τον θεατη ώστε να αλλάξει στάση απέναντι στο πώς αντιμετωπίζει το παρόν του, για να έχει ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που παρουσιάζει.

Ο σκηνοθετης "μιλάει" για ένα κοντινό μέλλον και καταγράφει τις προσωπικές περιπέτειες των ηρώων οι οποίοι ενω μέχρι χθες δεν ήλπιζαν σε τίποτα, σήμερα βρίσκουν και πάλι το νόημα της ζωής. Είναι άνθρωποι που σε άλλες εποχές συμμετείχαν σε διαδηλώσεις ως ακτιβιστές, προσπαθωντας να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Ομως οι ήχοι από τις παιδικές χαρές χάθηκαν και είναι παράξενο τι συμβαίνει στον κόσμο όταν δεν ακούγονται πια φωνές παιδιών.

Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετικη. Η φωτογραφία δικαια έλαβε το βραβείο φωτογραφίας στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η ερμηνεια του Clive Owen, πολυ καλη, στο ρολο του ήρωα που ποτέ μέσα την ταινία δεν θα σηκώσει όπλο, αλλά ακόμα πιο άξια η ερμηνεία του Michael Caine, σε έναν ρόλο που εμπνευστηκε, οπως ειπε, απο τη φιλια του με τον John Lennon.

Το τελος ειναι οπως το περιγραφει ο ιδιος ο Cuarón: «Ιf you're a hopeful person you'll see a lot of hope, and if you're a bleak person you'll see a complete hopelessness at the end».